Rozdział 20. "But the heart wants what it wants"

 [TYTUŁ]

#Riker 20

Stukając w półpełną butelkę coli, patrzę na tańczących w tłumie Rydel i Ratliffa. Przynajmniej oni się dobrze bawią. Osobiście siedzę na pieprzonej kanapie jak na szpilkach, z irytującym uczuciem, że coś jest nie tak. Albo będzie. Intuicja nie myli mnie w dziewięćdziesięciu procentach przypadków.

Nie widzę Rocky’ego i Chris już od paru minut, a obiecał, że weźmie ją tylko na jedną piosenkę, bo była stosunkowo wolna i wpadająca w ucho. Zgodziłem się, bo… Spójrzmy prawdzie w oczy – sam nie miałem odwagi zaprosić jej do tańca. Dwadzieścia trzy lata. Mamo, przyznaj, gdzie podrabiałaś moje dokumenty?

Pulsujący rytm dubstepu cichnie, DJ włącza wolny kawałek. Nie znam tej… A nie, znam. Jak się ma brata fana „Top Gun”, to się kojarzy takie nuty. Pierwsze dźwięki „Take my breath away” rozchodzą się po sali, ludzie spowalniają ruchy, pary się obejmują. Gdzieś miga mi Del wtulona w Ella. Jak słodko.

A Riker siedzi sam. Pozdrawiam i polecam, firma „Podrobili mi PESEL”.

- Riker! – Nagle przed stolikiem pojawia się Rocky. Opiera się o blat i patrzy na mnie zgorzkniale.

- Co jest? – Uśmiecham się sztucznie. Ale nawet sztuczny uśmiech schodzi mi z twarzy, gdy widzę grymas lekkiej paniki i irytacji u brata. – Co się dzieje? – pytam już poważnie, pochylając się do przodu.

- Ross. Pijany. Z jakąś laską – mówi szatyn, biorąc krótkie oddechy.

- No i co? – nie rozumiem. Żadna nowość, że Ross znalazł sobie pannę.

Ale zaraz, coś mi tu nie gra.

- Nie kumasz, co? On nieźle wstawiony, Rik, i chce ją…

- Chwila – przerywam mu, czując, jak krew zaczyna krążyć w moich żyłach sto razy szybciej. – Gdzie. Jest. Chris – cedzę, mrużąc oczy.

Rocky przewraca oczami.

- Z Rossem, powiedziała, że go przypil…

- Zostawiłeś ją sam na sam z Rossem?! – Podnoszę się gwałtownie z kanapy, uderzając o blat udem. – Ała! – syczę, pocierając pulsujące bólem miejsce. - Kurna, Rocky! Z pijanym Rossem! Zostawiłeś ją z pijanym Rossem sam na sam! Gdzie oni są?!

Wygrzebuję się zza stołu, trochę na czworaka, trochę na dwóch nogach, i staję obok brata.

- Przy toaletach. Spokojnie, przecież on jej nic nie zro…

Popycham Rocky’ego do przodu w tłum, sam ruszając prawie biegiem między kiwającymi się do piosenki parami. Później go zabiję. Albo wrzucę do szamba.

Staram się przemieszczać jak najszybciej i nie mija kilkanaście sekund, jak dopadam do rogu sali, gdzie - jak obwieszczają świecące strzałki – znajduje się toaleta.

#Ross

Przecieram twarz dłońmi, opierając się o ścianę. Podłoga kusi mnie swoją zachwianą równowagą, najchętniej bym się położył. Widzę, jak Susan wybiega z łazienki, nawet się do mnie nie odzywając.

Muzyka gwałtownie zmienia swój rytm, staje się melancholijna. Do mojej coraz cięższej głowy dociera informacja na temat granej piosenki – to przecież ten kawałek z „Top Gun”. Gdzie moja nagroda za rozwiązanie zagadki? Moje Grammy? Złoty Glob? Za co dostawało się Złoty Glob? Za najlepszy taniec z chomikiem?

Wiem, że DiCaprio nie dostał Nobla. Ale po co mu Nobel? Zginął w „Titanicu”, frajer. Obejrzałbym „Titanica”.

- Shor?

Podnoszę gwałtownie głowę. Błąd. Obraz rozmazuje mi się na chwilę, ale jest lepiej, gdy mrużę oczy.

- O, hej, Chris – mówię, jak dla mnie bardzo wyraźnie.

- Cześć, Shor. – Dziewczyna opiera się o ścianę naprzeciwko, zakładając ręce na piersi.

Ładną ma tą koszulę. Mogłaby ją rozpiąć.

- Mogłabyś rozpiąć tą koszulę – rzucam, zanim zdążę się zastanowić.

- Co? – Szatynka wygląda na zaskoczoną, ale tak, jakby się tego spodziewała.

- Nic. – Kręcę głową. Ojoj, ja chcę zejść z tej karuzeli. Mamo? – Najlepiej tak do połowy. Albo całą.

- Shor, nic nie mów. Jesteś pijany – prosi mnie dziewczyna, ciaśniej splatając ręce.

- Nieprawda – zaprzeczam. – To znaczy, coś tam wypiłem. Ale to nie zmienia faktu, że ładnie wyglądasz nago.

Czy ja to powiedziałem naprawdę? Niech mnie ktoś strzeli. Rocky, gdzieś polazł?

- Shor…

- Serio mówię. – Zamknij się, debilu. – Całe szczęście, że już wyzdrowiałaś w sumie, bo posiniaczona wyglądałaś jak zombie. Ale i tak wciąż pięknie.

- Shor.

- No co? – Odsuwam się od ściany i stawiam krok w stronę Chris. Jej twarz wykrzywiona jest w wyrazie strachu. Podnieca mnie to. Powinno? – Chris, muszę ci coś powiedzieć…

- Shor, odejdź ode mnie. Proszę. – Dziewczyna kładzie dłoń na mojej klatce piersiowej i odpycha lekko.

- Oj, mała, ćś. – Chwytam jej nadgarstek.

Jest źle. Ross, stop. Przestań. Zostaw ją.

Wolna piosenka, na dodatek jedna z moich ulubionych, jedynie mnie napędza. Praktycznie widzę ten biegający po mojej czaszce mózg z transparentem "Nie wrócę do fotela". Facet, wracaj na swoje miejsce.

- Shor, puść. Puść, proszę. – Christine próbuje wyszarpnąć rękę z mojego uścisku, ale ja trzymam ją mocno. I choć bardzo bym chciał, nie potrafię jej puścić.

- Chris, słuchaj… - Przysuwam się jeszcze bliżej, nasze ciała dzieli parę centymetrów.

Obraz faluje mi przed oczami, ale i tak znajduję przestraszone spojrzenie szatynki. Nie chcę, żeby się bała. Przecież ja chcę tylko, żeby była szczęśliwa, żeby zawsze się uśmiechała, żeby była bezpieczna. Najlepiej w moich ramionach. Żeby była moja.

Moja.

Dostawiam prawy nadgarstek dziewczyny do ściany, a lewą dłoń opieram nad jej ramieniem, tworząc coś na rodzaj klatki, z której mi nie ucieknie.

Delikatna, nienaruszona makijażem skóra Chris napina się w grymasie lęku; zaciska usta coraz mocniej. Dopiero teraz zauważam, że ona mi kogoś przypomina. Z bliska widzę znajome rysy, ale mój mózg nie przetrawia tych informacji. Blokada w umyśle aż boli.

Po co myśleć, skoro te zaciśnięte wargi wyglądają tak seksownie?

Pochylam się niżej, Christine ani drgnie. Wpatruje się we mnie, oddychając coraz szybciej.

- Shor… - mówi piskliwie, ale mnie to nie rusza.

Coś mnie boli, coś pod żebrami. To czerwone coś. Bije za mocno, za szybko.

Ukłucie. Sumienie odzywa się gdzieś w okolicach żołądka, nacierając na nie z kijem. Moje ciało staje się domem dla nienormalnych potworków. Muszę zaproponować tę bajkę Disney’owi.

Czuję oddech dziewczyny na swoich ustach. Dotykam jej policzka nosem, jej skóra parzy.

- Chris… - Składam przelotny, ledwo wyczuwalny pocałunek na jej wargach. Właściwie jest to tylko muśnięcie, ale i tak moje serce przyspiesza do granic wytrzymałości organizmu. – Chris, ja…

#Ratliff

- Jak myślisz, co czuje Chris? – pyta Rydel, oplatając moją szyję rękoma.

W końcu, po chyba godzinach puszczania muzyki a’la spuszczanie wody w kiblu pełnym metalowych doniczek, włączyli dobry, klasyczny i przyjemny dla ucha kawałek. I dzięki temu mogę wreszcie usłyszeć, co mówi do mnie Del. Wcześniej nie byłem w stanie i to nawet, gdy krzyczała mi do ucha.

- W jakim sensie? – Obejmuję dziewczynę mocniej i zanurzam twarz w jej rozpuszczonych, lekko pofalowanych włosach.

- W sensie Rossa i Rikera.

- Nie mam pojęcia – przyznaję. – Ale widzę, że nie tylko ty dostrzegasz te ich ukradkowe spojrzenia? – śmieję się.

- A kto nie byłby w stanie dostrzec? – Praktycznie widzę, jak przewraca oczami. – Ale serio, zaraz zaczną się bić.

- Riker i Ross? Nie sądzę. Mnie bardziej interesuje, który skapituluje pierwszy.

- Zakładzik? – chichocze uroczo.

- Bądźmy ludźmi, Del – karcę ją. Co z tego, że jej śmiech rozchodzi się w mojej głowie dziesiątkami ech? – Nie wolno się zakładać o ludzkie uczucia.

- A twój zakład o Raurę?

- To jest inna sprawa.

- A o Raię? I Auslly? I…

- Dobra, rozumiem – wzdycham. – Ale ten o Rydellington wygrałem. – Całuję ją w czoło i stykam swój nos z jej. – Bynajmniej cieszy mnie ten fakt, tym bardziej, że zakładałem się o to z tobą.

Del cmoka przelotnie moje usta z uśmiechem i z powrotem opiera głowę na moim ramieniu.

Piosenka z „Top Gun” idealnie buduje cichy nastrój po poprzednich utworach, których zresztą utworami bym nie nazwał. Ludzie kołyszą się w parach, rozmawiają i szepczą, zamiast skakać z wrzaskiem. I to lubię.

Osobiście wolę koncerty od naćpanych imprez, ale klub był pierwszą rzeczą, jaka wpadła nam do głowy, bo akurat widzieliśmy jego budynek w drodze do hotelu.

Napawam się ciepłem ciała Rydel, póki trwa piosenka. Choć jest silną dziewczyną z charakterem, mam wrażenie, że w moich objęciach wydaje się być krucha i lekka. Muskam palcami jej rozgrzaną skórę pleców, odkrytą przez krótki top sięgający pępka.

- To takie dziwne, co nie? - szepcze Del, nie odrywając się od mojego ramienia.

- Co masz na myśli?

- Chris. Tak szybko się zaaklimatyzowała. Zjednała sobie każdego Lyncha, właściwie stała się częścią rodziny.

- Nie stała się częścią rodziny. - Kręcę delikatnie głową. - Ona po prostu jest takim małym intruzem, którego zaadoptowaliśmy. To tak, jakbyś poznała jakąś dziewczynę, zaprzyjaźniła się z nią, a ona zaczełaby cię odwiedzać, ty ją i tak dalej. Z tą różnicą, że Chris z nami zamieszkała. Ale widać, że nie czuje się do końca komfortowo, jakby myślała, że nam zawadza. Ross poczuwa się do odpowiedzialności i zapewnienia jej pomocy, w końcu to on ją znalazł. Wiesz, tak jak w książkach.

- Tak - mruczy. - Chyba rzeczywiście tak jest.

Kolejne kilka sekund milczymy, kołysząc się lekko.

- Jeśli Chris w ogóle czuje coś do któregoś z nich, to sama wybierze – mówię cicho prosto do ucha blondynki. – A oni nie mogą o nią walczyć jak lwy o znalezioną za krzakiem padlinę.

- Prawda. – Del kiwa głową i odsuwa się kawałek.

- Na szczęście ja nie musiałem z nikim o ciebie walczyć. – Uśmiecham się tuż przy jej policzku.

- Przypominam, że to ja wywalczyłam ciebie – mruczy z chichotem, muskając nosem moją szyję.

Przyjemne dreszcze rozchodzą się po moim ciele, rozpalając w nim kolejne ogniska. Odchylam się jeszcze trochę do tyłu, obejmuję dziewczynę ciaśniej w pasie i całuję lekko w usta.

- Kocham cię, wiesz? – szepczę tuż przy jej wargach. Niesamowite, jak te słowa lekko ze mnie wychodzą.

- Ja ciebie też, Ell.

Całuję ją ponownie, tym razem dłużej. Taki mój prywatny, kolejny kawalątek szczęścia w tym dziwnym świecie. Nie obchodzi mnie, co się dzieje w klubie, ja się czuję dobrze. Nawet bardzo dobrze.

***

To jeden z tych magicznych rozdziałów, kiedy ma się ochotę wbić na konto bloggera i zobaczyć, co dalej, isn't it? c:

Ratliff na początku rozprasza? Spoko, poszedł na koniec :D Żart. Mam napisane parę rozdziałów wprzód, więc wasze komentarze pod rozdziałem np. 19 wpływają na rozdział 23, itd...

Anyway. Z tego miejsca dziękuję styliście A&A za ratowanie Rossa przed kolejnymi fazami mojżeszowania.

Tak. Walić, że jak zbity kundel będę ganiać, żeby nadrabiać pisanie do przodu. Moja psycha nie ogarnia, że się nie ogarnia. Głupia jest.

Jest o tyle dobrze, że mam fajne pomysły na akcję i chyba jednak nie skończę bloga po r27, jak to zamierzałam dzisiaj podczas wenowej depresji.

*wybaczcie suchą notatkę, jestem po odmóżdżającym, ciemnym dniu i pisaniu rossdziau na czouga*

Nie wiem, kiedy następny. Łapcie mnie na asku, jak coś.

A żeby stępić wasze maczety, ładne gify (przydałby się podkład z Rikiem "ticz mi hał tu dadżi").