Rozdział 19. "If you're standing with your suitcase, but you can't step on the train..."

 [TYTUŁ]

#Ratliff

Balastuję pomiędzy siedzeniami, podążając za Chris i Rydel. Jakieś farfocle zajęły nam miejsca za Lynchami, więc trzeba szukać innych.

- Jesteś tu? – Christine odwraca się do mnie z lekkim uśmiechem.

- Je… Auć! – syczę, utrzymując równowagę. Pieprzone babcie i ich nieśmiertelne berety z antenką do łapania BBC. Nadal twierdzę, że trzecią wojnę wywołają staruszki i ich berety.

Udaje mi się dotrzymać kroku chichoczącym dziewczynom. Idąca pomiędzy mną a Del szatynka wygląda śmiesznie ze swoim wzrostem godnym Smerfetki. Sięga nam wszystkim do ramion, przez co mam wrażenie, że nad nią górujemy jak stado krów nad cielaczkiem.

Po chwili znajdujemy wolne siedzenia, pięć rzędów za Lynchami, ale zawsze coś. Usadawiam się za dziewczynami. Pierwsza Chris, potem Rydel i ja.

- Witam, nadobne niewiasty. Gotowe do lotu?

- Do Cali? Zawsze, Ratty – uśmiecha się Del, splatając swoją dłoń z moją, i odwraca się do Christine. – Śpiąca?

Dziewczyna odrywa wzrok od ekranu lustrzanki i spogląda na nas wesoło, ale ze zmęczeniem.

- Trochę. – Kiwa głową. – Wasze koncerty wykańczają.

- Ha. Powiedziała ta, co stoi za kulisami lub przed sceną, robiąc zdjęcia – prycham ze śmiechem, prawie się przy tym opluwając. – A to my wylewamy ósme poty. Aczkolwiek cieszę się, że polubiłaś naszą muzykę.

- W szczególności podoba mi się „Pass me by” i „Things are looping up”. – Christine chowa aparat do plecaka i podkula nogi. – Tylko nie mogę wyłapać rytmu tych pałeczek Rydel. – Wykrzywia twarz w śmiesznym grymasie.

- Potem ci pokażę – mówi Dells, wyciągając z torby butelkę wody i kładzie ją na podstawku wbudowanym w krzesło przed nią. – A teraz może spać, co? – Szturcha mnie ramieniem.

- No nie wiem, czy Chris da radę zasnąć bez Rikera obok – śmieję się, zrzucając trampki ze stóp.

- Raz spała na twoim ramieniu i … A nie, wtedy tam też był Riker. I Ross. – Del porusza brwiami w górę i w dół, spoglądając na szatynkę.

Chris tylko zaciska usta w czymś na rodzaj powstrzymywanego uśmiechu i spuszcza wzrok. Oj, oj, dziewczyno, ja widzę ten rumieniec, nie ukryjesz się przez wujciem Ellem. Mija parę sekund, nim w końcu zaciąga rękawy na dłonie, zakłada włosy za uszy i zerka na nas z rozbawieniem. W jej oczach widzę mieszankę lęku, zawstydzenia i śmiechu. Jest urocza z tym swoim zakłopotaniem, nie powiem. Szczerze mówiąc – chyba każdej dziewczynie do twarzy z lekkim zakłopotaniem.

Ta rumieniąca się Chris tak bardzo różni się od tej z Orlando, całej w szlace, siniakach i krwi, a na dodatek nagiej pod kołdrą Rossa.

- Umiem spać sama – mówi, zakładając ręce na piersi.

- Oczywiście, że umiesz. Ale z Rikerem raźniej, huh? – Mrugam do niej, rozciągając usta w szelmowskim uśmiechu. Zaraz jednak ziewam przeciągle. Zmęczenie daje o sobie znać.

- Oho, Rat jest śpiący. A to znaczy, że wszyscy są. – Rydel kładzie głowę na moim ramieniu.

Mimowolnie wtulam policzek we włosy Dells, wdychając jej zapach. W krótkim czasie przyzwyczaiłem się do myśli, że jesteśmy razem. Nareszcie, że tak powiem. Tak sobie teraz myślę, że nie wiem, jak ja potrafiłem wytrzymać u jej boku, nie będąc przy tym jej chłopakiem. Pokochałem w niej to, co wcześniej odważałem się jedynie podziwiać.

- No i wiesz… - zwracam się jeszcze do Chris. – To bardzo przydatna umiejętność, gdy jedzie się w trasę bez rodziców.

- Mhm – mruczy szatynka, opierając wygodnie głowę, i zamyka oczy. – Branoc.

- Dobranoc – szepcze Dells.

Zerkam na zegarek na nadgarstku.

- Dzień dobry.

Co do Rikera i Chris… A raczej Rossa, Rikera i Chris. Utworzył nam się mały trójkącik. Biedny Rik rozpacza, bo Chris boi się mężczyzn, a Ross rozpacza, bo Chris podoba się Rikerowi. W tym wszystkim nie znamy strony Chris, bo ona lubi wszystkich praktycznie tak samo, z każdym dzieli się innym, że tak powiem, zajęciem.

I weź tu bądź mądry.

To znaczy, ja jestem. Mądry i skromny, a na dodatek zabawny.

I śpiący.

Zapiszcie mi to na płycie nagrobkowej.

#Riker

Kolejka przed klubem nocnym robi się coraz krótsza. Chłopak przede mną zapewniał nas, że wpuszczają od szesnastki; zaraz się przekonamy.

- Jakby co, to się grzecznie ulatniamy, tak? - Odwracam się do stojącego za mną Rossa. Zza niego wychyla się reszta. - Bez kłótni. Nie chcemy problemów.

- Jasne, tatusiu. - Rocky kiwa głową i wraca spojrzeniem do ekranu iPhone'a.

- No wiadomo - wzdycha Ross, poprawiając koszulkę na ramionach.

Nie wiem, skąd ten pomysł na klub. I nie wiem, dlaczego Chris z nami się wybrała. To nie powinno mieć miejsca. Już wyczuwam jakieś kłopoty.

Stojąca obok mnie Christine wygląda na lekko przestraszoną. Ubrana w koszulę, dżinsy i trampki nie wpasowuje się w tłum nagich prawie ciał nastolatek i kobiet. Włosy ma związane w lekkiego koka na karku, a na twarzy żadnego makijażu. Mam ochotę schować w rozgrzanych od chuchania dłoniach jej policzki zaczerwienione od chłodnego wiatru. Chowam jednak ręce w kieszeniach dżinsów, tak dla bezpieczeństwa. Mojego i jej.

- Dokumenty?

Mrugam szybko i spoglądam w górę. Barczysty, ciemnoskóry facet ubrany w czarne polo i dżinsy spogląda na nas ponuro.

Milusio. Kocham kluby. I stereotypowych ochroniarzy.

- Ghy? - wykrztuszam z siebie po sekundzie. Riker, ogarnij. - To znaczy, tak, już... Od szesnastki? - pytam, wyciągając etui z kieszeni dżinsów.

- Ta.

Zbieram szybko dokumenty reszty grupy i pokazuję je facetowi, a gdy kiwa głową, płacę i macham ręką na kompanię.

Z nocnego chłodu przenosimy się do ciepłego wnętrza budynku. Witają nas jaskrawe, zielone ściany korytarza. Rytmiczna, typowo dyskotekowa muzyka robi się coraz głośniejsza z każdym krokiem, aż hall się kończy i skręcamy na salę.

Pomieszczenie duże, pewnie coś wielkości szkolnej auli. Tłoczno, beztrosko, nietrzeźwo. Klasyk ostatnich lat.

- Stolik? - słyszę głos Rydel koło ucha.

Kiwam głową i rozglądam się po sali klubie. Stoliki na lewo.

- Tamten chyba jest wolny. - Ross i Chris staję obok mnie, brat wskazuje palcem przed siebie. - Czwarty.

Zerkam najpierw na niego, potem w kierunku, który pokazuje. Ano wolny.

Po kilku minutach docieramy do stolika, który jakimś cudem utrzymał się w tym samym statusie. Żywi, chociaż podróż była niebezpieczna - pełna łokci, włosów, butów i kieliszków.

Siadamy na półokrągłej kanapie zdyszani i spoceni, choć dopiero weszliśmy.

- Chyba nie będziemy tak siedzieć, huh? - pyta Rocky, opierając się o okrągły, metalowy stół, który zresztą czystością nie grzeszy.

- Idziemy w tany, a co! - wyrywa się Ell. - Ale najpierw pić. Coli. Soku. Fanty. Cokolwiek. Kto idzie?

Po kilku sekundach spojrzenia lądują na mnie. Ale niespodzianka.

- Nie ma sprawy. - Wzruszam ramionami.

Co z tego, że otarłem się łokciem o ramię Chris? Muszę tylko znaleźć jakąś klatkę na te motyle.

- Niech Ross idzie z tobą lepiej, bo nam zginiesz - dodaje Rocky, rozsiadając się wygodnie. - A tak jak we dwóch pójdziecie, to chociaż się wspomożecie jakoś. Mech na drzwiach od kibla, północ, kompas, te sprawy.

- Ha. Ha. Ross?

Ross kiwa głową i podnosimy się z obu końców kanapy niemal jednocześnie.

- Specjalne zamówienia czy cola? - pytam jeszcze, gdy brat staje obok mnie.

- Dla mnie cola - przytakuje Ell, obejmując Rydel ramieniem.

- Dla mnie też.

Z jakże ciekawym i różnorodnym zamówieniem wyruszamy więc na przeprawę między spoconymi ciałami. Spoglądam tylko co chwilę na Rossa, żeby sprawdzić jego obecność.

Pilnować Chris. I Rossa. I Chris.

Cholera. Po co ja się jej pytałem, czy z nami idzie? To się nazywa książkowy przykład przebłysku inteligencji wirusa HIV. Debil.

Docieramy w końcu do baru, składam zamówienie. Stoję z bratem ramię w ramię, opierając się o blat, i lustruję zawartość alkoholi, podczas gdy barman wyciąga napoje z lodówki.

- Uważaj, żeby się Chris nie przeziębiła od zimnej wody - śmieje się Ross, szturchając mnie barkiem.

Unoszę kąciki ust w próbie uśmiechu, ale wychodzi mi do raczej nie najlepiej.

- Hm - mruczę tylko.

- Co jest, Rik? Chris? - pyta, jakby znał odpowiedź. Może dlatego, że zna.

- To był głupi pomysł - mówię, przyjmując od barmana kolejne butelki.

- Ale stało się. - Ross wzrusza ramionami. - Trzeba na nią uważać, ale sama chciała, Riker. Nie możesz jej chować przed światem, którego zresztą tak mało zasmakowała.

- Ja wiem, Ross, ale to serio był głupi pomysł. - Kładę pieniądze na ladzie i przytrzymuję cole. - Ty się nie martwisz?

- Brat, słuchaj. - Blondyn staje naprzeciwko mnie. Z jego twarzy zniknął uśmiech, pojawiła się powaga. - Ja wiem, że ona się boi facetów. Znaczy mężczyzn. I że ma te cholerne sny. I że z jej psychiką wcale nie jest najlepiej. I że cię uwielbia...

- Ciebie też...

- Cicho, nie przerywaj. - Przewraca oczami i poprawia włosy. - Reasumując, jeśli coś do niej...

- Hej, kochaniutki.

Obydwoje odwracamy głowę w stronę źródła żeńskiego głosu. Blondynka, z toną kolorowego betonu na twarzy. Najchętniej zeskrobałbym jej ten makijaż nożem.

- Do mnie mówisz? - odzywa się Ross, chowając dłonie do kieszeni.

- Tak. - Dziewczyna uśmiecha się szeroko i szarpie brata za koszulkę. - Zatańczysz?

Blondyn spogląda na mnie z otwartą buzią. Chce coś powiedzieć, skończyć zdanie, które zaczął, ale zaraz rozciąga usta w pozornie wesołym uśmiechu i obejmuje dziewczynę w pasie. Po jego minię widzę, że wolałby wrócić ze mną do stolika.

- Pilnuj brygady, niedługo wrócę - rzuca jeszcze przepraszająco i tonie w tłumie.

Dzięki mocy kolejnego cudu udaje mi się znaleźć nasz stolik i ponownie usiąść obok Chris.

- Gdzie Ross? - pyta Del, odbierając ode mnie napoje i rozdając je po grupie.

- Poszedł w tany – wzdycham.

Nie mam ochoty na tańce. Najmniejszej nawet.

#Ross

Muzyka, a raczej rytmiczne bębnienie, którego nigdy nie lubiłem, wypełnia mój umysł, wywołując bóle w okolicach skroni.

Unoszę szklankę do ust i dopijam resztę drinka, wykrzywiając usta. Już czwartego, zresztą. Chyba. A może siódmego? Biegający za ladą barman wydaje mi się być śmieszny - chudy, wysoki, z ciemnymi włosami do ramion, w białej koszulce i ciemnych dżinsach. Nie ma w tym nic a nic zabawnego, ale na mojej twarzy utrzymuje się głupi uśmiech, wspomagany promilami.

- Jak masz na imię, tak w ogóle? - słyszę piskliwy głosik tuż przy uchu.

Blondynka opiera się łokciem o blat i spogląda na mnie niebieskimi, rozbieganymi oczami.

- Shor - rzucam na wpółświadomie. Rozum wie, że nie wolno mi powiedzieć "Ross". - A ty?

- Susan. - Uśmiecha się szeroko, ukazując rząd białych zębów, po czym znów wtyka nos w szklankę z alkoholem.

To ona przyczepiła się do mnie na parkiecie, to ona mnie tu z niego przyciągnęła, to ona kazała sobie postawić drinka i prawdopodobnie ona skończy dziś ze mną w jakiejś toalecie.

Rozglądam się po zatłoczonej sali. Dziewczyny i kobiety, chłopcy i mężczyźni - wszyscy tak samo wyginają się w rytm czegoś na kształt miksu dubstepu i techno. Żałuję, że nie ma tu Rylanda. On na pewno strąciłby tego DJa z piedestału, na którym myśli, że stoi.

Patrzę po ludziach, choć obraz zaczyna mi się mazać. Jedni się całują, inni tańczą sami, jeszcze inni posuwają się w pieszczotach trochę dalej.

Kluby to nie moja bajka. Imprezy i koncerty tak, ale nie kluby. Ten nawinął nam się pierwszy, a ponieważ nie znamy miasta, nie mieliśmy większego wyboru. No i z zewnątrz nie wyglądał tak źle.

Szukam w tłumie kogoś z rodzeństwa, ale na marne. Podpieram więc brodę na dłoń i rozpoczynam przegląd trunków stojących na szklanych półkach baru. Nie ciągnęło i nie ciągnie mnie do picia. Uległem jednak namowie Susan na „jednego drinka”, potem poszedł jakoś drugi, potem trzeci, o którego zresztą nie prosiłem.

- Mam ochotę – syczy blondynka prosto do mojego ucha.

Nie panuję nad podnieceniem, które zaczyna rosnąć z sekundy na sekundę. A chciałbym.

Chciałbym w końcu ogarnąć dupę i przestać łazić za tymi zdzirami.

Doprawiony promilami mózg wie jednak lepiej, a w każdym razie nie zamierza dać rozsądkowi prawa do głosu. Odgarniam grzywkę do tyłu, spoconą po tańcu, i przysuwam twarz do twarzy dziewczyny. Susan przygryza moją wargę, po czym oblizuje usta i szarpie mój podkoszulek. Czuję smród alkoholu. Słyszę serce krzyczące „Odejdź!”, ale nie potrafię się go posłuchać.

Aniołowie mi świadkiem, jak bardzo bym chciał.

- Gdzie idziemy? – mruczę, już właściwie poza swoją świadomością, a na dodatek niewyraźnie. Staram się utrzymać z blondynką kontakt wzrokowy.

– Toaleta?

- Mi pasuje. – Dlaczego ja ciągle gadam? – Prowadź.

Gówno, nie prowadź. Zostaw mnie w spokoju. Chris? Riker? Ell?

Dziewczyna zsuwa się ze stołka, szarpiąc mnie za szlufkę od dżinsów. Coś mi podpowiada, że należałoby zapłacić, więc wyciągam parę banknotów z kieszeni i kładę je na ladzie, zanim zostaję odciągnięty za tę pieprzoną szlufkę. Co jak co, ale moich ulubionych spodni nie dam sobie porwać.

Przepychami się między spoconymi ciałami klubowiczów parę minut, aż w końcu docieramy do rogu sali. Na końcu jednej ze ścian zaczyna się korytarz, do którego zostaję wciągnięty. Ma długość jakichś dwóch metrów, szeroki na rozpiętość ramion. Na środku jego bocznych ścian znajdują się drzwi. Susan prowadzi mnie do tych ze znaczkiem koła, otwierając je szybko.

Nie zdążam jednak nawet stąpnąć za próg toalety, a zostaję szarpnięty za koszulkę do tyłu. Krztuszę się powietrzem, próbując utrzymać równowagę, i padam plecami na ścianę za sobą.

W głowie mi się kręci. Z prawej strony zza drzwi wygląda Susan, poirytowana i zdziwiona.

A przede mną stoi starszy braciszek. Nie powiedziałbym, że jest ucieszony

I nie powiedziałbym, że jest sam. Chyba, może mi się obraz rozdwaja.

- Cześć, Rocky. Cześć, Chris – mówię bełkotliwie, próbując utrzymać oczy otwarte.

- Chris, zostań z nim. Zaraz wracam.

***

Tabum.

Miałam wrzucić dopiero, gdy napiszę dobre 5 rozdziałów do przodu. Ale znacie mnie trochę, mam nie po kolei we łbie.

Ja tu pitu-pitu, a wy pewnie właśnie pakujecie karabiny i sztylety.

No nic. To i tak tylko wstęp do eleganckich kolejnych pięciu rozdziałów. Sześciu? Who knows.

Chris zostaje z Rossem + wyobraźnia Ani. W końcu wracam do pierwotnego zamysłu tej historii.

No nic, ja was z tym zostawiam i idę kopać szaniec. Albo gród jak za Chrobrego. Też dobry. Klatką dla papugi nie pogardzę również.

Dwa gify na koniec i lecę.

Co do gifów - do 3 grudnia zaktualizuję do końca już zakładkę z bohaterami. Na razie tylko część jest odświeżona.

No.

Następny w granicach 7-12 grudnia.