Rozdział 12. "Just tell me how am I supposed to act like everything's okay?"

 [TYTUŁ]

#Ratliff

- Puść!

- Przeproś!

Wytrwale trzymam w uścisku chude nadgarstki Chris, przyciskając je do wilgotnego piasku. Jestem cały mokry, podobnie jak i ona, a na dodatek utytłaliśmy się w mule.

- Złaź ze mnie, gnomie! – śmieje się dziewczyna, próbując kopnąć mnie kolanem w plecy, ale ja wyginam je w łuk, unosząc się lekko nad jej biodrami. – No już!

- Przeproś! – powtarzam tylko i macham głową, odgarniając grzywkę z oczu.

Mimowolnie mój wzrok dostrzega odchodzącą w stronę drzew, skuloną Rydel. Idzie szybkim, nerwowym krokiem, gubiąc stopy w piasku, ale nie przystaje.

Nagle orientuję się, że Chris wyrwała się już z uścisku i powoli wyczołguje się spode mnie z uśmiechem zwycięstwa.

- Ha, słaby jesteś! – chichocze, ale zaraz przerywa. Patrzę na nią, pojmując, że myśli wyleciały mi z głowy, jakby mi ktoś przepłukał czaszkę kwasem. – Co jest?

- Ja… - Spoglądam w stronę palm, gdzie dostrzegam już tylko różową koszulkę Dells. Christine odwraca głowę i podąża za moim wzrokiem.

- Idź – mówi tylko i poprawia mi włosy, które ponownie opadły mi na oczy. Przydałoby się je podciąć.

- I tak cię dorwę – rzucam jeszcze z uśmiechem i podnoszę się z ziemi, a niemal równo ze mną podnosi się też dziewczyna.

Otrzepuję się z błota na ile się da, po czym truchtem biegnę w stronę drzew, słysząc jeszcze z boku jęki i mruczenie Rossa.

#Riker

Zanim zdążam zareagować na ucieczkę Delly, widzę wstającego z wody Ella. Coś w głowie mówi mi, żebym pozwolił mu iść. Chłopak biegnie za moją siostrzyczką, a ja wracam wzrokiem do Chris. Szatynka, spoglądając za Ratliffem, otrzepuje się z mułu i rusza w naszą stronę.

- Co? – pyta, gdy cała nasza trójka patrzy na nią z uśmiechami.

- Dziwna jesteś – stwierdza Rocky, przerzucając kamyczek z ręki do ręki.

- Odezwał się przykładny obywatel gatunku zdrowych psychicznie – prycha Chris i siada obok szatyna.

- Ja, proszę ciebie, nie tarzam się w mule z Ellem jak psychopata.

- No jasne, że nie – wtrącam, zaczesując palcami grzywkę do tyłu. Ross robi to samo, ale jego włosy pozostają w pozycji, w jakiej je zostawił. Farciarz. – Ty się tarzasz na trawie, w kisielu, zupie pomidorowej…

- …w kapuście, keczupie, fontannie z czekolady… - kończy za mnie wyliczać Ross i obydwoje wybuchamy śmiechem.

Rocky taplający się z Ellem w fontannie czekolady to wydarzenie, którego nie sposób zapomnieć. A na pewno nie zapomni go nasza kuzynka, która wtedy właśnie obchodziła hucznie swoje dziesiąte urodziny. Dosłownie hucznie, ale to już inna historia z udziałem Coca Coli.

Chris chichocze i rzuca w Rocky’ego patyczkiem.

- Hej, smerfie, czego się czepiasz – burczy szatyn. – Wygrywam, jakbyś nie zauważyła.

- Boję się reszty kategorii twoich konkurencji. – Dziewczyna wystawia mu tylko język i śmieje się perliście.

- A idź…

Przechylona na bok głowa Christine wywołuje ciepło w moim sercu. Jej nabierające kolorów policzki napinają się słodko pod wpływem szerokiego uśmiechu, aż sam się uśmiecham. Nasze spojrzenia się spotykają, czuję napływające na twarz rumieńce. Odwracam się więc w stronę oceanu.

Widzę ten jej uśmiech coraz częściej, gdy zamykam oczy.

#Ratliff

- Rydel! Daj spokój! Ała…

Masuję łokieć, którym zaryłem o pień palmy, i ruszam w dalszą pogoń za Dells. Dziewczyna stawia twardo kolejne kroki, nawet nie zwracając na mnie uwagi, mimo że wypowiadam jej imię już piąty raz.

- Stój! – Wysilam się na groźniejszy ton, choć tego nie chcę.

Ku mojemu zaskoczeniu Delly staje gwałtownie i szybko się odwraca. Również przystaję, zaledwie parę kroków od niej. W jej oczach maluje się smutek, po delikatnej twarzy bez niepotrzebnego makijażu spływają kolejne łzy.

- Hej, nie płacz… - Podchodzę do niej powoli, ale ona cofa się o krok, obejmując się ciaśniej rękoma.

- Zostaw mnie – mówi ledwo dosłyszalnie, ale twardo.

Nie powiem, że nie jestem zaskoczony tonem jej głosu.

- Rydel, co się dzieje? – Rezygnuję z wykonania kroku, skupiam się na spojrzeniu dziewczyny, który zresztą lustruje całe otoczenie, tylko nie mnie.

Adnotując do miejsca, w którym jesteśmy – to nieduży zbiór słynnych, kalifornijskich palm, ulokowanych obok ‘naszej plaży’. Tutaj się bawi w berka gryzionego, którego nazwa zresztą pochodzi od krótkiej historyjki z życia Rossa, w chowanego (nigdy nie wychodzi, ciekawe, dlaczego…) i inne przepychanki. Aktualnie służy on Rydel jako unieruchomienie mnie w tym slalomie, pomagając jej w ucieczce.

- Nic – burczy Del, opuszczając głowę.

- Dells. – Wymawiam jej imię spokojnie i krótko. – Dells, ja cię znam. Ty się tak nie zachowujesz. No już, powiedz. Od tego masz przyjaciela.

- Jakiego przyjaciela?! – wybucha nagle, a ja się czuję jak w tym momencie w kreskówkach, gdy pan A krzyczy na pana B, i panu B wszystkie kłaki uciekają do tyłu pod wpływem podmuchu wiatru wydostającego się z rozwartej na maksa paszczy pana A. Jaka metafora, kurczę. – Mój przyjaciel ma mnie kompletnie w dupie! – warczy już ciszej.

Odwracam głowę, upewniając się, czy aby na pewno nie mamy jakiegoś niechcianego towarzystwa.

- Rydel, o co ci chodzi? – pytam w końcu.

Naprawdę nie bardzo wiem, o co chodzi. Nie przypominam sobie, żebym ją czymś uraził, obrzucił budyniem, pociął sukienki czy wypchał jej poduszki żelkami.

- O co mi chodzi? – syczy, w końcu patrząc mi w oczy. Ała. – Pytasz, o co mi chodzi? O Chris mi chodzi.

Chris? Dobra, muszę młodej wbić do głowy, że wypychanie poduszki Del żelkami to jedna z rzeczy, które wywołują w niej furię pudla.

- Co Chris? – Próbuję wytrzymać jej coraz bardziej wściekłe spojrzenie.

- Oddech, Rydel, oddech. – Blondynka przeciera twarz dłonią i uśmiecha się ironicznie. – Odkąd pojawiła się Chris, nagle się ode mnie… To znaczy… - zacina się. – Zacząłeś ją traktować i nosić jak księżniczkę, nasze relacje opadły. Nie widzisz tego?

Co?

Halo.

Mamo?

- Rydel… - Tylko tyle udaje mi się wykrztusić.

To zadziwiające, jak parę słów potrafi zadziałać na zachowanie człowieka.

Dziewczyna patrzy na mnie z wyrzutem, uśmieszek znika z jej twarzy.

Czy nasze relacje opadły? Jakoś tego nie czuję. Chyba.

- Rydel, o czym ty mówisz? – wypalam. – Nic się nie zepsuło, jest jak było i…

- Jest jak było?! – Oczy blondynki zaczynają przypominać oczy przestraszonego lemura. - Wiesz, nie miałam pojęcia, że serio jesteś taki głupi – warczy jeszcze na odchodnym, po czym odwraca się gwałtownie i prawie biegiem rusza dalej w ścianę drzew, w kierunku znajdującej się za nimi drogi.

Chcę ją zawołać, ale nie mogę. Głos więźnie mi w gardle. Nawet nie wiem, dlaczego.

Przecież nic się nie stało. Prawda?

Rat, debilu. Oczywiście, że się stało.

Wygląda na to, że nie tylko Chris ma problem z Lynchami.

#Riker

Podnoszę się szybko z mułu, słysząc pisk Chris, jednak nie zdążam zareagować - dziewczyna wpada na mnie z rozmachem po nieudanej próbie hamowania i oboje lądujemy w wodzie.

- Uch... - Podnoszę się z mokrego piachu, nieudolnie wykręcając kręgosłup w celu naprostowania go po upadku.

Szatynka, zsunąwszy się ze mnie z chichotem, staje na równe nogi, otrzepując piasek z getrów.

- Wybacz - śmieje się i rozgląda dookoła. Kilka metrów za jej plecami widzę nadchodzącego Rossa. - Shor mnie gonił i... Oj!

Dziewczyna znika tak szybko, jak się pojawiła, zostawiając mnie w lekkim osłupieniu.

Porzucam próbę, kolejną zresztą, zmycia z siebie piachu. Za to wychodzę z wody i stawiam parę kroków w stronę drzew.

Przede mną przebiega Rocky, a z prawej strony widzę podążających z nim Rossa i Mathers.

Siedem dni. Tydzień.

Christine się zmieniła, na lepsze oczywiście. Mówię tu głównie o jej wyglądzie. Christine, którą zobaczyłem w autobusie w Orlando, różni się od tej, która właśnie wskakuje na plecy mojemu młodszemu o trzy lata bratu.

Zamiast wykrzywionej w bólu twarzy jest uśmiech.

Zamiast ledwo uchylonych powiek są iskierki w oczach.

Zamiast pokiereszowanego ciała, ledwo trzymającego się w pionie, jest energiczne, choć nadal chude.

Nie znika za to z niej łatka "pokrzywdzonej", delikatnie ujmując. Traktuje się ją delikatnie, ale w ciągu paru dni wkręciła się w naszą rodzinę, a tutaj nie zawsze jest delikatnie, czego przykładem jest Rocky z Mathers na plecach próbujący dogonić Rossa.

Dzieci, jak matkę kocham. Co nie znaczy, że się nie przyłączę zaraz z powrotem to tego berka bez zasad.

Zaczesuję palcami włosy do tyłu i spoglądam w stronę lasku. Jak na zawołanie wyłania z niego Ratliff.

Wychodzę mu naprzeciw, za jego plecami jednak nie widzę siostry, którą spodziewałem się zobaczyć.

- Poszła do domu - Ell uprzedza moje pytanie, gdy w końcu przystajemy krok od siebie. Minę ma nie najszczęśliwszą.

- Czemu? - Patrzę na niego z nieukrywanym zaskoczeniem i niezrozumieniem. - Ell, co jest?

Rat spuszcza głowę i przesuwa dłonią po wilgotnych włosach.

- Riker... - Zerka na mnie smutno. Smutny Ell? Apokalipsa. - To tylko... Załatwię to, okay? Po prostu muszę z nią pogadać.

O czym?

- Okay. - Kiwam głową. - Nie wnikam, Rat, ale ufam ci. Nie chcę żadnych kłótni w zespole.

Ellington patrzy na mnie przez chwilę, jakby chciał coś powiedzieć, ale najwyraźniej rezygnuje, bo tylko przytakuje, odwraca się powoli, zerkając w stronę roześmianej Chris i mrucząc coś o autobusie, po czym odchodzi w stronę drzew.

A, autobus. No tak, przyjechaliśmy tu moim autem, więc zarówno Dells jak i teraz Ell muszą podjechać do domu autobusem. Spacerek też nie szkodzi, żeby nie było.

Odprowadzam go wzrokiem, aż znika wśród palm, po czym spoglądam na ganiającą się trójkę. A właściwie dwójkę.

Ross przystaje obok mnie.

- Co z Del? - dyszy, schylając się i opierając dłońmi o kolana.

- Nie wiem. - Wzruszam ramionami. - Choć podejrzewam, że nie chodzi tutaj o złą pogodę.

- Ratliff? - zgaduje brat. Prostuje się i patrzy na mnie jednoznacznie.

- Zobaczymy - mówię tylko i uśmiecham się.

- Oby się wszystko ułożyło, dzisiaj mieliśmy zrobić seans fi...

Kątem oka widzę biegnącą w moją stronę Chris.

Blondyn od razu przerywa zdanie, zrywa się do biegu i znika mi z pola widzenia.

- Berek! - pisk dziewczyny rozchodzi się po moim umyśle jak najpiękniejsza nuta.

No tak, zapomniałbym.

Zamiast zgwałconej dziewczyny, której jest mi szkoda, jest zgwałcona dziewczyna, w której się zakochałem.

Powinni zakazać słowa "zgwałcona". Jest straszne.

#Ratliff

Okay.

Po raz pierwszy, odkąd znam Lynchów, tak ciężko jest mi zapukać do drzwi ich domu. Tak więc po kilkuminutowym kursie autobusem, stojąc jak ostatni na planecie koala na kafelkowanym progu, wpatruję się w białe drewno i próbuję wymyślić możliwe scenariusze, które mogą mieć miejsce. To znaczy, o ile w ogóle wyciągnę rękę z kieszeni ubrudzonych szortów.

Dells jest na mnie zła; domyślam się, że to przez Chris. Nie bardzo jednak rozumiem, co to ma do naszej relacji. Przecież jesteśmy przyjaciółmi od lat, a Christine po prostu przyłączyła się niejako do naszej grupki.

Ale czy tylko o przyjaźń tu chodzi? Od znaczącego poranka w Orlando, gdy Stormie i Mark zadecydowali o dłuższym pobycie Mathers w naszym towarzystwie, minął ponad tydzień i od tej nocy właśnie Rydel zachowuje się inaczej. Stała się... zazdrosna?

Tak, to chyba dobre słowo. Utrzymywała jako takie relacje z szatynką, ale nie wkładała w to serca tak, jak to ma w zwyczaju w innych przyjacielskich stosunkach. Rzadziej ze mną rozmawia, rzadziej rozmawia z kimkolwiek.

Koniec. Sam do niczego nie dojdę, muszę z nią pogadać. Zależy mi na niej i nie chcę stracić tak dobrej przyjaciółki.

Biorę głęboki oddech i wysuwam dłoń z kieszeni.

Kolejne drzwi. Stormie spogląda jeszcze na mnie ze schodów, uśmiecha się krzepiąco i wraca na dół do kuchni. Wlepiam wzrok w różowe RYDEL złożone z prostych, metalowych literek maźniętych złotym i różowym lakierem na przemian.

Mrucząc coś o łasce boskiej i życiu pozagrobowym wśród żelkowych bogów, stukam w jasne drewno.

- Czego? - Zza drzwi dochodzi cichy warkot. Zgaduję, że Del siedzi tuż za ścianą.

- To ja, Ell. Możemy pogadać?

Chwila ciszy. Przeczesuję włosy palcami, wytrzepując z nich przy okazji resztki piasku.

- Nie.

- Del, cholera jasna, dajże spokój! - mówię coraz głośniej i naciskam klamkę. Zamknięte. - Nie możemy porozmawiać jak ludzie?

- Z głupimi nie gadam.

- Tak, to samo mówiłaś w The Rage - przypominam jej z chichotem, ale zaraz poważnieję. - Rydel. No już, otwórz te...

Nagłe uderzenie o ścianę, szarpnięcie za klamkę i w drzwiach pojawia się zapłakana Dells.

- Chryste, Delly - udaje mi się wykrztusić. - To znaczy...

- Gadaj szybko i zostaw mnie - syczy.

Taką Rydel widuje się równie rzadko jak śnieg w Miami.

- Wpuść mnie. - Stawiam krok do przodu, patrząc na blondynkę wyczekująco.

Dziewczyna odsuwa się niechętnie, ale zaraz chyba zmienia zdanie, bo gdy tylko przekraczam próg pokoju, popycha mnie w pierś.

- Wyłaź.

- Och, zamknij się! - Chwytam ją w pasie i okręcam tyłem w stronę drzwi, popychając tym samym na ścianę.  Przyciskam nadgarstki Del do jej boków i wracam spojrzeniem do otwartych szeroko w wyrazie zdziwienia, zapłakanych oczu. - Tak. Teraz możesz mówić.

***

[KLIK]

Nie żeby coś, ale starałam się stworzyć parę akapitów, które nie uwzględniałyby jedynie Chris. Nie wyszło :'')
Krótko, trochę luźno. Zarówno blogowi jak i mi należy się parę lekkich rozdziałów, don't you think? I wam też, of course. C:

Z czystym sumieniem mogę wam polecić [tego] bloga. Matrioszko, żeby ci na myśl nie przyszło się odwdzięczać, czy coś xD

/VIDEO NA VEVO Z RIKEREM.

OSTATKAMI ROZUMU POWTRZYMUJĘ SIĘ PRZED WKLEJENIEM TUTAJ 15 GIFÓW C':/

(następny we wtorek/środę)