Rozdział 11. "When it hurts - it hurts, wonder if it’s worth it"

 [TYTUŁ]

#Ross

Człowiek przez wieki nauczył się tysięcy uczuć: gniew, szczęście, zadowolenie, zazdrość, rozpacz, wstyd, wzruszenie, strach, pożądanie.
Tysiące uczuć. Zapisane w książkach, odegrane w teatrach, wyśpiewane w piosenkach.
I z całej tej palety nie potrafię teraz wybrać ani jednego.
Widziałem mojego brata w różnych sytuacjach - płaczącego, całującego się, nagiego, oszalałego, zestresowanego i tak dalej. Obrazek przed moimi oczami jest jednym z prostych, normalnych i znanych powszechnie na tym świecie.
Ale odbiera mi myślenie.
Jedyne, co receptory przesyłają do mojego mózgu, to informacje na temat akcji rozgrywającej się w otoczeniu.
Zatopieni w błogim śnie, leżą przykryci cienką kołdrą. Riker obejmuje ją ramieniem, podczas gdy ona wtula się w jego klatkę piersiową. Dłoń Chris jest delikatnie zaciśnięta na przodzie koszulki mojego brata. Blond włosy Rika układają się we wszystkie cztery strony świata, ale i tak nie odejmuje mu to punktów z wyglądu szczęśliwego kundelka.
Jest po szóstej rano, a ja chciałem tylko spytać o godzinę dzisiejszego akustyka.
Tysiące uczuć, a wydaje mi się, że nie znam żadnego.
Gaszę światło na korytarzu i zamykam drzwi od pokoju brata.

#Riker

- Na zdrowie.
Otwieram z powrotem oczy i spoglądam na zaspaną, choć już rozbawioną Chris.
- Wybacz, nie chciałem cię budzić - mruczę, przecierając oczy wolną prawą ręką.
- Właściwie to słyszałam też poprzednie kichnięcie. A raczej cztery poprzednie - śmieje się, po czym rozluźnia uścisk dłoni na mojej koszulce. - Ups, sorry. Trochę pogniotłam.
- Nic się nie stało.
Nie chce mi się wstawać. Jednak zegarek na ścianie naprzeciwko wyraźnie przypomina o akustyku w radiu, gdzie powinniśmy zjawić się za jakieś półtora godziny.
Jak na zawołanie ktoś puka do drzwi.
- Synku, wstałeś? - Głos mamy wywołuje uśmiech na mojej twarzy.
- Tak! - mówię na tyle głośno, by mogła mnie usłyszeć.
Rozlega się skrzypienie i Stormie wychyla się do pokoju.
- Śniadanie zaraz... O, dzień dobry Chris. - Mama spogląda na nas wesołymi oczami, skupiając się jednak na jednoznacznym spojrzeniu na mnie.
- Dzień dobry. - Głos Christine jest trochę zachrypnięty, ale przeważa w nim zawstydzenie.
Chcę powiedzieć, że nie ma się czego wstydzić, że mama wie, jednak rezygnuję, gdy dociera do mnie sens tych abstrakcji.
O czym mama wie? O tym, że się zakochuję, powoli tracę zmysły.
Przecież jej tego nie powiem. Jej, znaczy Chris. Ledwo mnie zna. JA ledwo ją znam. Ale mam wrażenie, że ciągle ją znałem. Tylko się na chwilę zgubiliśmy, a teraz w końcu nastąpił powrót.
- Riker, wstajesz?
Mrugam szybko i zerkam na dziewczynę, która podniosła się już na łokciu. Sekunda zamyślenia i mamy nie ma w pokoju, drzwi są zamknięte, a szatynka wpatruje się we mnie wciąż z wyrazem zażenowania. Świetnie, mój mózg zaczyna dziurawieć.
Usta.
Ciemne, ułożone w nieśmiałym uśmiechu.
Bezwładnie podnoszę się powoli do góry, utrzymując kontakt wzrokowy z Chris. Jej spojrzenie ląduje na chwilę poniżej linii moich oczu.
Pocałunek na dzień dobry?
Podano do stołu. Do łóżka.
- Śniadanie.
Co?
Zatrzymuję się raptownie parę centymetrów od jej twarzy. To ona wypowiedziała te słowa.
Dziewczyna spogląda na mnie z nieśmiałością, a ja opadam z powrotem na poduszkę.
- Tak, już idę - udaje mi się wykrztusić, gdy w końcu Chris zsuwa się z łóżka. Przeczesuję włosy palcami. - Idziemy.
Chcę tych ust.
Jak cholera.

#Ratliff

Próby w drodze do radiostacji są najbardziej porąbanymi próbami w historii zespołu.
- Raz, dwa, trzy...
- You said what you said, when words are knives it's hard...
- Nie, stop! - Riker kładzie rękę na strunach i poprawia okulary na nosie. - Wyraźniej śpiewaj ten drugi wers.
- Dobra, jeszcze raz - śmieje się Ross, po czym odchrząka i zerka na brata wyczekująco, zaplatając palce na kolanach.
- Raz, dwa, trzy...
Przewracam oczami i patrzę na rozbawioną Chris z aparatem w dłoniach, która siedzi obok równie wesołej Rydel.
Mam wrażenie , że coś ją, w sensie Delly, gryzie ostatnimi czasy. Mniej się do mnie odzywa, jest jakby smutniejsza. I chociaż widzę, jak gada czasem z Mathers o ciuchach czy upodobaniach odnośnie facetów - tak na marginesie, to Chris nigdy nie miała chłopaka (nie żebym podsłuchiwał) - to jednak wydaje mi się, że wcale jej tak bardzo nie lubi, a jedynie trzyma z nią w miarę dobre stosunki.
Ale to tylko spostrzeżenia Ella, czyli przedstawiciela rasy o wielu imionach, na przykład Nie Ogarniamy Kobiet.
- ...can't give up on us yet, oh no...
Stukam w bębenek utknięty między moimi udami i włączam się do próby.
W końcu piosenka dobiega końca, ale Riker zarządza jeszcze jedną powtórkę, więc zachrypnięty Ross i przysypiający Rocky zaczynają od nowa.
- Raz, dwa... Ross, zacznij może trochę wyżej, to ci pozwoli swobodniej zejść w ostatniej zwrotce. Raz, dwa... Ble!
Rocky wybucha śmiechem na widok skarpetki rozłożonej na okularach starszego brata, a ja i reszta towarzystwa mu wtórujemy.
- Skąd ty masz skarpetki w samochodzie? - pyta Riker, odrzucając bieliznę w moją stronę. Od razu ją strzepuję z dłoni, bo zapomniałem octu z domu. Lub chloru. Czy innego kwasu do odkażania.
- Masz szczęście, że zdecydowałem się na nią, a nie bokserki. Po nie musiałbym sięgać do drugiej kieszeni - śmieje się tylko Rocky.
Z Rocky'm to było tak, że... Inaczej. Znacie ten moment w książkach, gdy bohaterów spotyka miłość od pierwszego wejrzenia? Niczym nagły, niespodziewany rzut skarpetką w twarz. Tak było z Rocky'm. Bez tego zakochania, oczywiście. Chyba. Po prostu nasze spojrzenia się spotkały i wiedziałem, że nie pożałuję tej znajomości. A zamiast skarpetki połączyły nas końce zielonej tęczy usłanej żelkami.
- Raz, dwa... Chowaj te gacie. Raz... Te drugie też. Raz, dwa, trzy.
- You said what you said...
Akustyki są stosunkowo ciężkie, a w szczególności, gdy przerabia się kawałek, który oryginalnie potrzebuje perkusji i elektrycznej gitary. Coś jednak jest w tych wersjach akustycznych, że je lubimy. Po prostu nadają one cięższym utworom lekkości i przyjemniejszego oddźwięku.
Słyszę, jak Chris dołącza do chórków wraz z Rydel. Ma ładny, dziewczęcy głos. Ale nie taki, jak Del.
Nic nie mówiłem. Nic nie wiecie. Ty, tam na górze - ty też nic nie słyszałeś. Jasne? Mam skarpetki, nie zawaham się ich użyć.
Nadal rytmicznie uderzając w bębenek, zerkam za okno w samochodzie. Gdyby nie ten jeden dzień w szkole tańca, zapewne byłbym jednym z przechodniów idącym incognito do kina czy na kręgle.
Ale taki przechodzień nie wie, co to znaczy być kimś, kto sprawia radość tysiącom ludzi za pomocą jednego tweeta. Co to znaczy być na scenie i dawać z siebie wszystko dla fanów, dla siebie. Nie wie wielu rzeczy.
Rydel kiedyś czytała mi na dobranoc, gdy nie mogłem zasnąć przez chorobę. Wciąż pamiętam jedno ze zdań, które utkwiły mi w głowie.
"Trzeba bardzo uważać na to, co nas otacza, ponieważ czasami, niespodziewanie coś może osłodzić nam życie."

Riker uparł się na biegi przełajowe, więc nie powiem, że dotarliśmy do poczekalni niczym modele z reklamy Rexony. Oczywiście, że to nie moja wina, że pomyliliśmy drzwi przednie od tylnych. Prawda, tam na górze? Ja tylko zasugerowałem, to Rocky pobiegł wzdłuż chodnika. A Ross i Chris za nim. A ja za nimi. Weźmy pod uwagę fakt, że budynek miał ze sto kilometrów obwodu.
Mógł mi się pomylić znak w kształcie strzałki z napisem "WC" ze strzałką "CIĄGNĄĆ". To normalne.
Finalnie padamy na kanapę, jedynie Rydel z gracją siada na fotelu. Jako jedyna nie uwierzyła Rikerowi, że jesteśmy już spóźnieni. Zapamiętać: w sprawach terminowych nigdy nie słuchać Rikera.
Dziwne, zapisuję tę sentencję w kalendarzu codziennie, a mimo to nie potrafię jej spamiętać. I nie sądzę, żeby przyczyną było moje roztrzepanie, którego efektem jest zakup nowego mini kalendarzyka średnio co trzy dni.
- R5? Wchodzicie za dziesięć minut.
Patrzę na faceta, który nagle znikąd pojawił się w pomieszczeniu, żeby jeszcze móc dostrzec jego wyjście. Nie zdążyłem nawet zobaczyć jego twarzy.
Kątem oka widzę mordercze spojrzenia Lynchów i Chris skierowane na najstarszego w rodzeństwie. Jednak zaraz wszyscy wybuchamy śmiechem.

- Zapraszamy.
Podnoszę głowę znad telefonu i patrzę na kobietę wychylającą się zza drzwi studia.
Zespół podnosi się z kanapy i foteli, jedynie Chris zostaje na swoim miejscu.
Wpadam na pewien pomysł.
Zawracam rękę, która z telefonem podążała już do kieszeni, i klikam w ikonkę YouTube.
Wpisuję krótką frazę, po czym podaję aparat Christine.
- Trzymaj, nie będzie ci się nudzić - mówię tylko i zaraz zostaję pociągnięty za tył koszulki przez Rocky'ego.
Potykając się, dostrzegam jeszcze uśmiech na twarzy dziewczyny, po czym znikam za drzwiami wraz z resztą ekipy.

#Riker

Idąc ramię w ramię z Rydel, Rocky'm i Rossem, przyglądam się Chris i Ratliffowi, którzy właśnie wysunęli się trochę do przodu. Dziewczyna jest przez niego niesiona na plecach. Gadają o czymś, ale nie mogę rozróżnić słów przez wiatr.
Piasek jest przyjemnie ciepły, jak zawsze w LA. Ta część plaży, oddalona zaledwie piętnaście kilometrów od naszego domu, jest nam dobrze znana. Jej fragment, odcięty wysokimi skałami od reszty, znamy praktycznie odkąd się tutaj przeprowadziliśmy. Tamtego dnia było to pierwsze miejsce, które musieliśmy zwiedzić, a to miejsce znaleźliśmy przypadkiem, gdy Ross i Ryland bawili się w berka gryzionego.
W końcu docieramy do drzew palmowych i siadamy w półokręgu. Chris i Rat stają na chwilę przy brzegu, dostrzegam kiwnięcie głową dziewczyny, po czym dołączają do nas.
Mam nieodparte wrażenie, że gadali o czymś stosunkowo ważnym. Domyślam się między innymi po tym, jak Ell zerka kilkukrotnie na nieświadomą tego Rydel, a Mathers na Rossa. Gdy jej spojrzenie spotyka się z moim, uśmiecha się tylko i przechyla głowę na bok. Jakby chciała się bawić w podchody.
W towarzystwie panuje dobry humor, jesteśmy po wywiadzie, akustyku i obiedzie, a na dodatek Rat pokazał Christine R5TV, więc co chwilę nam coś wypomina, wywołując u nas salwy śmiechu. To były świetne czasy. Chcielibyśmy dalej robić R5TV , ale czasu mamy coraz mniej.
Mimowolnie mój wzrok pada na usta szatynki. Nie mogę o tym myśleć. Ona uważa mnie za brata.

- A widziałaś kąpielówki Rikera? No wiesz, te przypominającą skórę delfina - odzywa się nagle Ratliff, a ja patrzę na niego z mordem w oczach. - Nie patrz tak na mnie. - Wzrusza ramionami. - Zabiłeś biednego ssaka i wciągnąłeś jego skórę na siebie, ty strusiu. - Celuje we mnie palcem, a ja przewracam oczami.
Mowa oczywiście o odcinku z basenem. Hej. Byłem młody, a parę lat temu panowała inna moda.
- Po pierwsze, nikogo ani niczego nie zabiłem, a po drugie...
- Czy ty właśnie potraktowałeś delfina jako coś bezosobowego? - oburza się Ell. - Ross, postawa twojego brata obraża świat podwodnych zwierząt. Zabierz mi  z oczu tę hańbę.
- Zawsze mówisz, Ratty, rzeczy głupsze niż Rocky przez sen. - Ross kręci głową z politowaniem, a ja przybijam mu piątkę.

- Kiedy z Rocky'm można prowadzić całkiem interesujące konwersacje przez sen - wtrącam jeszcze, starając się zatrzeć temat moich kąpielówek z tablicy głównej, zanim się zarumienię przed Chris, bo już dostrzegam rozbawienie na jej twarzy. - Ostatnio, jak zasnął przed O&A, mówił o tym, jak fajnie jest być pingwinem.
- Pingwinem? - śmieje się Mathers. - A jak to jest?
- Na bogato. No wiesz, lans ze stadem fok, zdjęcia na okładki "PlayBoya"... - Rocky przeczesuje włosy palcami i spogląda na zebranych. - Nawet "Top Model" mieli na klifie.
- Oczywiście wygrałeś - zgaduje Ross, kładąc się na pisaku i opierając głowę o nogi Rydel.
Zerkam na siostrę. Del bawi się sznurkiem od spodenek, co chwilę rzucając okiem na świetnie bawiących się Ratliffa i Chris. Będę musiał z nią chyba pogadać.
- Tak, ale było ciężko - wspomina młodszy brat i patrzy na Ella. - Ten tutaj był niezłą konkurencją.
- A jak, ma się tę pingwinie ruchy. - Ratliff unosi ręce do góry i usiłuje zakręcić biodrami, co wychodzi mu komicznie, bo siedzi po turecku na piasku.  Niechcący uderza łokciem w ramię Mathers, a ta natychmiast sypie mu piasek na głowę. - Hej!
Ell podrywa się z ziemi za dziewczyną, która wystartowała do ucieczki zaledwie sekundę przed nim, wykorzystując czas poświęcony przez niego na strzepanie piasku z oczu.
Śmiejemy się, przyglądając się poczynaniom Ratliffa. Nie można powiedzieć, że mu się nie udaje ,bo co chwilę daje radę szarpnąć za rąbek koszulki Christine, ale ta od razu się wyrywa. W końcu doskakuje do niej, gdy ta skręca przy linii wody, i oboje niezgrabnie wpadają do morza. Rozlega się pisk dziewczyny, nasz śmiech, krzyki Ella i... prychnięcie Rydel. A po nim jęknięcie Rossa.

Blondyn leży na piasku, masując się po głowie, i mruczy jakieś słowa.
Zdążam tylko zobaczyć plecy Del, gdy podnosi się szybko z piasku  i odchodzi w stronę ściany drzew, czyli przeciwnej do wody, obejmując się przy tym ramionami.
Wracam wzrokiem do tarzającej się w mule dwójki, nieświadomej zniknięcia mojej siostry.

***

Rozdział z dupy, do dupy i o niczym, a na dodatek krótki :')

To miało być krótkie opowiadanie, a zostało rozszerzone, więc muszę przemyśleć kolejny bieg wydarzeń, żeby wszystko dobiegło w stronę spodziewanego przeze mnie epilogu (a raczej dwóch epilogów).
Nie wińcie więc, staram się skminić akcję. Tymczasem w szkole nie najlepiej, za nic nie chce mi się uczyć. Ale i tak zawsze wychodzę na końcu ze średnią 4,5 CC:
No.

Nie piszę tego prawie w ogóle, ale mam nadzieję, że to wiecie - uwielbiam was wszystkich, kochani czytelnicy C: Cieszę się z każdego komentarza, który widzę pod postem. Gdy widzę nowy komentarz, na mojej twarzy automatycznie pojawia się uśmiech :)
Uhm, widzieliście HMUOY akustyk na VEVO? Czy tylko ja uważam go za jednego z najgorszych? :') To znaczy, wszystko jest fajnie, tylko ten początek i te refreny... Huh, no nic. Rossy za bardzo przerysowywuje, ale to już jego problemy z głosem będą, nie moje :3

Dziękuję z miejsca Raffy, która oprowadza wycieczki po moich organach wewnętrznych c': Szysko mnie boli.

CZY WY WIECIE JAK CIĘŻKO JEST WYBRAĆ  J E D E N  GIF??!! :')

 

/zaczynam lubić robienie gifów *____*/

\TYLE MAM DO POWIEDZENIA, A NOTKA TAKA KRÓTKA XD\