Rozdział 3.

Sprawa wygląda tak:

1. "Spełnometrażam" bloga, czyli nie będzie to krótkie story. Rozwinę to na normalną dla blogów ilość rozdziałów, choć nie do końca wiem jak, bo pomysł na to opowiadanie nadal kształtuje mi się w głowie (może będzie tak, jak z poprzednim blogiem, czyli oświeci mnie na matmie C: )

2. Rozdziały wstawiam w przeciągu tygodnia, nie więcej, a jeśli nie będę mogła z jakiejkolwiek ważnej przyczyny, na pewno o tym poinformuję max 8 dni po dodaniu posta/rozdziału lub w notce pod postem. NIE DODAJĘ ROZDZIAŁÓW CODZIENNIE.

3. Tada! Stwierdziłam, że dodam też perspektywy innych bohaterów, już w nexcie pojawi się pov Rikera (spoiler xD)

#Ross

Zanieść, to ją zaniosłem, ale w myciu pomaga jej moja mama. I wszystkim świętym dzięki.

Tak więc właśnie stoję jak ostatni baran przy drzwiach od łazienki, wpatrując się w swoje odziane w trampki stopy. Próbuję sobie wyobrazić Chris pod prysznicem, w końcu już widziałem ją nago. Ale nie widzę jej ciała. Widzę siniaki, rany i krew. Jakbym nie mógł sobie przypomnieć kształtu jej bioder, piersi, pleców, tylko to, co na nich było.

Jestem zły na tego gnoja, który ją skrzywdził. Jestem zły na każdego gnoja, który w ten sposób traktuje dziewczyny. Nigdy tego nie rozumiałem - jak można tak postępować z kobietami? Trzeba być chorym psychicznie, osobiście nie zrobiłbym tego na trzeźwo. Ba, nawet pijany bym tego nie zrobił. Mama uczyła mnie szacunku do kobiet. Tak, wiem, że ostatnimi czasy zdarza mi się sypiać z przypadkowymi damami, jednak żadnej do tego nie zmuszałem. Nie potrafiłbym. Jestem romantykiem, wciąż szukam tej jedynej, ale to się stało moim jakby... jakby oderwaniem się, odskocznią?

Drzwi prowadzące do pryszniców otwierają się, więc odsuwam się od ściany i prostuję plecy. Mama trzyma ledwo stojącą Chris w pasie. Dziewczyna ma na sobie moją koszulkę i majtki, które kupiłem na stacji, przy okazji zostając obdarzonym zaintrygowanym spojrzeniem sprzedawcy. Ciemne włosy, jeszcze wilgotne, sięgają jej do pasa, przez co moczą ubranie.

- Ross, weźmiesz ją? - prosi mama, a ja kiwam głową.

Schylam się i sprawnym ruchem podnoszę dziewczynę, przytulając ją do siebie. Jej na wpół władne ciało drży, więc szybko stawiam kilkanaście kroków i już jestem w autobusie, a za mną wchodzi mama.

- Połóż ją do łóżka i przyjdź do kuchni - rzuca jeszcze mama i wychodzi na zewnątrz.

Wzdycham cicho i, po raz kolejny lawirując w korytarzu, odnoszę Chris na moje łóżko, gdzie ktoś zmienił pościel na czystą. Przykrywam ją kołdrą i spoglądam na jej twarz. Szatynka układa głowę na poduszce. Widzę jej spojrzenie spod półprzymkniętych powiek. Obdarza mnie delikatnym, wdzięcznym uśmiechem i zaraz zamyka oczy.

Nie mogę zapanować nad ustami, które również układają się w lekki uśmiech. Przyglądam się jej jeszcze chwilę, aż mam pewność, że zasnęła, po czym podnoszę się i z sercem na ramieniu idę do kuchni, gdzie czekają już mama i Delly.

Siadam na przeciwko nich i próbuję schować głupawy uśmiech, który za Chiny nie chce mi zejść z pyska.

- Ross... Ją chyba zgwałcono. - Mama patrzy na mnie smutnym wzrokiem.

Oczywiście, że się tego domyślałem, ba, nawet byłem tego pewny, jednak wypowiedzenie tego zdania na głos nadaje mu w pełni realnego znaczenia. A to trochę boli.

- Wiem. - Kiwam głową, ze świadomością, że przestaję się uśmiechać.

- Jest posiniaczona, ma parę ran... Trzeba z nią iść na policję. Lub na pogotowie - mówi mama, a ja zerkam na Rydel. Wygląda na poruszoną.

Ja za to, nie wiem dlaczego, podejmuję próbę protestów.

- Ona mówiła, że...

- Ross, musimy jechać dalej - przerywa mi Delly. - Jutro mamy koncert. A ta dziewczyna...

- Chris - poprawiam ją nieświadomie.

Ross, skarbie. Ogarnij dupę.

- Chris. Ona tutaj mieszka, ktoś jej szuka... Musimy ją odstawić, że tak powiem - tłumaczy Del, jeszcze cierpliwa.

Nie lubię, gdy traktuje się mnie jak małe dziecko, które nie pojmuje świata.

- Rydel, wiem o tym. Ale ona nie chce…

- Pogadaj z nią - wtrąca mama.

- Ale ona śpi - burczę w ramach protestu.

- To ją obudź, przykro mi.

- To chodź ze mną.

Mama spogląda na mnie lekko zaskoczona, ale, ku niezadowoleniu Rydel, kiwa głową i wstaje od stołu, a ja prawie równo z nią.

Idę pierwszy, aż w końcu jestem z powrotem przy swoim łóżku. Kucam.

- Chris? Chris... - Delikatnie szturcham szatynkę w ramię. - Christine...

Dziewczyna powoli otwiera oczy. Jej wzrok od razu spotyka się z moim.

- Hm? - mruczy niewyraźnie.

- Muszę z tobą pogadać. Poważnie.

Mama stoi obok, i choć się nie odzywa, to sama jej obecność podnosi mnie na duchu.

- Teraz? - Chris podnosi dłoń z poduszki i przeciera nią oczy.

- Tak, teraz. - Jest mi przykro, ale jak mus, to mus.

Dziewczyna kiwa głową i patrzy na mnie wyczekująco. Ona wie, co chcę powiedzieć.

- Chris, ty... Tobie... coś zrobiono i chcieli... To znaczy... Trzeba cię... Musisz iść z tym na policję.

Super, na pewno zabrzmiało to bardzo ambitnie i błyskotliwie. Inteligencja ameby macha mi z wyszczerzem na ryjku.

- Nie chcę. - Szatynka kręci głową.

- A twoja rodzina? - drążę. - Chociaż powiedz nam, gdzie mieszkasz, to cię tam odwieziemy...

- Nie - protestuje.

- Co 'nie'?

- Nie mam rodziny.

Tego nie było w planach.

- Jak to nie masz rodziny? Każdy jakąś ma... - Nie rozumiem.

Chris nie odpowiada. Przenosi wzrok na mamę, która stoi obok mnie.

- Chris. - Próbuję przyciągnąć jej uwagę. Szatynka wraca do mnie spojrzeniem.

- Jestem sierotą - odpiera całkiem lekko. - Od zawsze.

- Z kim mieszkasz? - Mama pochyla się nad moim ramieniem. W jej głosie słyszę głęboką troskę.

- Ja... Mieszkałam z ciocią. Ona się wyprowadziła już parę ładnych lat temu. Jestem sama. - Nie wydaje się być tym zasmucona. Jakby opowiadała o pogodzie.

- A twoi rodzice? - docieka mama.

- Nie żyją, odkąd pamiętam.

- Dobrze, na chwilę obecną się zgadzam. Ale to tylko dlatego, że na razie jest osłabiona, a my musimy jechać dalej. - Tata patrzy na mnie całkiem poważnie, a ja nie rozumiem, po co ta cała gadka.

- Ale jest warunek - wtrąca mama. - Ty się nią opiekujesz.

Dobra, wiedziałem, że będzie jakiś haczyk. Zaopiekuj się ranną, a już dostajesz przy niej dyżur.

Zerkam przez okno na niczego jeszcze nieświadome rodzeństwo i Ella. Wychodzą właśnie ze stacji, byli w toalecie. Roześmiani, choć z umiarem. Wiedzą, że w ich busie leży ranna dziewczyna.

- Stoi. - Wracam spojrzeniem do rodziców. Myślę, że jestem świadomy swojej decyzji. Mam przynajmniej taką nadzieję. - To jedziemy?

Memphis, ósma rano.

Ósma siedem, tak dokładniej.

I już o ósmej siedem dopada mnie jasna cholera.

Słuchawki spadły mi podczas snu. I się złamały, bo przecież Ryland nie patrzy pod nogi jak spaceruje po autobusie nocami, bo po co, lepiej mi zmiażdżyć sprzęt.

Wpatruję się jeszcze przez chwilę w szczątki moich Pioneerów, składam im ostatnie hołdy, po czym z bólem w sercu wrzucam je do śmietnika w kuchni.

Cyk, woda zagotowana.

Zalewam kawę, gdy słyszę kroki. Odwracam się w stronę przejścia do sypialni i widzę w nich ledwo stojącą Chris.

- Dlaczego... Jak ty? - Odstawiam czajnik na miejsce. Szatynka uśmiecha się delikatnie.

- Usłyszałam, że robisz kawę. Mogę też? - pyta lekko, ale widzę, że słabo się trzyma.

Wzdycham, podchodzę do niej i przy akompaniamencie jej cichego pisku usadawiam ją przy stole w kuchni.

- Umiem chodzić - mruczy Chris, poprawiając koszulkę.

- No jasne - prycham i wyjmuję jeszcze jeden kubek.

- Czemu jesteś zły?

- Nie jestem.

Ogarniam drugą kawę i siadam z nimi naprzeciwko szatynki. Dziewczyna patrzy na mnie spokojnie.

- Jak się czujesz? - pytam, spoglądając za okno. Stoimy na kolejnej stacji paliw.

- Lepiej.

- Boli cię... No wiesz? - Czuję, że się rumienię, ale pytanie samo ze mnie wyszło. Świetnie, Ross, zaraz się rozejdzie fama o twojej pedofilii.

- Trochę. I siniaki. - Chris wydaje się być nieporuszona. Dmucha do szklanki.

- Mam się tobą opiekować, a chciałbym iść po nowe słuchawki, bo moje zmarły parę godzin temu. A raczej zostały zamordowane. - Przyglądam się, jak siorbie gorący napój. - Jak chcesz to zorganizować?

- Idę z tobą?... - proponuje szatynka nieśmiało.

- Ej. Nie. Nie - protestuję od razu. - Nie ma mowy. Ledwo stoisz na nogach. - Widzę, że raczej nie przekonuje ją mój argument. - A jak mnie fani przyuważą, to staranują cię z siłą stada dzikich krów.

Zamykając za sobą drzwi do sklepu zastanawiam się, czy Chris i Delly nie mają przypadkiem podobnych genów.

Uparła się mała i koniec. Głaz, marmur, skała. Nie ruszysz, no. A żeby było zabawniej, to Rat urwał się z nami.

Chris idzie przede mną wątłym krokiem w pożyczonych od Ella spodniach dresowych za kolana, mojej bluzie i trampkach, które jej przed chwilą kupiłem. Gdy ona się ubierała, zatrzymaliśmy się przy jakimś obuwniczym i szybko kupiłem czarne Converse'y, których rozmiar wydawał mi się być odpowiedni. Na szczęście był, a ja zostałem obdarowany wdzięcznym uśmiechem szatynki i zadowolonym, choć smutnym spojrzeniem mamy.

Sposób, w jaki Chris stawia kroki, a na który nie patrzą ludzie w sklepie, zdradza mi, że owszem, boli ją. Ale jakoś boję się o tym myśleć, a gdy tylko próbuję, przechodzą mnie dreszcze.

Doganiam dziewczynę, a Ell wręcz w dziewczęcych podskokach rusza w kierunku działu muzycznego.

- Czego konkretnie szukasz? - pyta, zakładając pasmo włosów za uszy, które postanowiło się wyślizgnąć z warkocza.

- Czegoś, w czym się zakocham. Tamte słuchawki były moją trzecią żoną - tłumaczę, zastanawiając się, kiedy ja się nauczyłem tak pleść głupoty.

- Pozwól, że nie będę wnikać. - Chris uśmiecha się i wątłym krokiem wchodzi w jakąś alejkę.

Ja natomiast ruszam w poszukiwaniu życiodajnych słuchawek, choć nie tak życiodajnych jak moja Luna. Gdyby Ryland zdeptał mi Lunę, to ja bym zdeptał jego. Potem zmielił na papkę i dał ślimakom na pożarcie.

Trafiam w końcu do odpowiedniego działu. Spoglądam na kolejne modele. Za żółte, za duże, nie, nie chcę tych kropek... Czy nie produkują już normalnych słuchawek?

Coraz bardziej wkurzony mało nie wpadam na Chris. Dziewczyna stoi przede mną z dwoma plastikowymi paczkami w rękach. Podaje mi jedną z nich z niepewnym uśmiechem.

- Myślę, że te ci się spodobają - mówi, a ja biorę pudełko.

Zza przezroczystego plastiku widzę klasyczne, bladożółte słuchawki z teleskopową częścią na uszy. Moja trzecia żona wraca.

- Chyba tak - przyznaję zgodnie z prawdą i uśmiecham się z wdzięcznością do szatynki. Chris kiwa głową i chce się odwrócić, ale ją zatrzymuję. - A co masz w drugim pudełku? - pytam.

- Ach, to... Aparat. - Dziewczyna patrzy na mnie wstydliwie. - Tak sobie go wzięłam, a wtedy dostrzegłam za rogiem te słuchawki...

- Lubisz fotografię? - Jest to raczej stwierdzenie. Wiem, że wymiga się od odpowiedzi.

- Ja... Trochę. Coś tam - mruczy.

- Bierz go.

- Co? - Wygląda na to, że nie rozumie.

- Weź ten aparat, jak ci się podoba - tłumaczę. - Ja płacę - dodaję zupełnie niepotrzebnie.

- Naprawdę? - Chris patrzy na mnie z niedowierzaniem. Czy ja serio jestem tak złym człowiekiem? Gazet nie czytacie, czy co...?

Kiwam głową i rozglądam się w poszukiwaniu Ratliffa, jednak Chris nie daje za wygraną w konkursie na jąkanie się.

- A czy... Bo... Etui i...

- Weź, co tam ci potrzebne. - Macham ręką, a dziewczyna, wciąż zaskoczona, powolnym krokiem rusza do działu, z którego przyszła.

Obracam zadowolony plastikowe pudełko w rękach, oglądając Pioneery z każdej możliwej strony. Witaj, żono. Trzeba cię będzie jakoś ochrzcić.

- Mam! - Zza moich pleców wyskakuje Ell, machając mi czymś przed twarzą. - Nie wierzę, że mieli ją na stanie.

Typowy Rat. Wiecznie uśmiechnięty i podniecony byle głupotą. Uwielbiam tego gościa.

- All Time Low? - Patrzę na okładkę płyty.

- "Dirty Work" z jedenastego. - Kiwa głową z ogromnym wyszczerzem na twarzy.

Kręcę głową z uśmiechem i rozglądam się po sklepie. Żadnych nastolatek na horyzoncie. Całe szczęście - nie mam zamiaru wymyślać smerfnych historii o pochodzeniu i osobowości Chris.

- A gdzie ta mała? - pyta Ell, podążając za moim wzrokiem.

- Po aparat poszła, czy coś... - mruczę.

- Skąd ona ma kasę?

- Ja stawiam.

- A ona płaci? - I zostaję obdarowany kolejnym wyszczerzem.

Nigdy chyba tego nie zrozumiem - po sklepie szwenda się paru ludzi, a kolejka, jakby oddawali towar za darmo.

A żeby było śmieszniej, to przed nami stoi kobieta z wózkiem z zakupami, a w tym wózku dzieciak. Przodem do nas. Z ogromnym bananem na twarzy.

Chłopczyk patrzy na Chris, która kurczowo trzyma pudełko z aparatem, jakby zaraz miałby jej go ktoś ukraść. Dziewczyna odwzajemnia spojrzenie małego i uśmiecha się delikatnie.

Na co młody w śmiech.

Stojący po mojej lewej stronie Ratliff też zaczyna się śmiać, a ja, chcąc nie chcąc, im w tym wtóruję. To dziecko śmieje się jak ja, gdy miałem trzynaście lat. Zawsze, gdy się śmiałem, inni też się śmiali. Z tym, że oni to już ze mnie... I tak jest do dziś. Ma się to wsparcie w rodzinie.

Chłopczyk wyciąga rozpostartą dłoń do Chris. Dziewczyna z wahaniem odsuwa jedną rękę od pudełka i przybija małemu piątkę. No a mały chowa rączkę i w śmiech. Po chwili znowu ją wystawia, Chris znowu przybija mu piątkę, a chłopczyk znowu chowa rękę.

Potem patrzy na mnie i wystawia dłoń w moim kierunku. No to przybijam mu tę piątkę ze śmiechem. Kolejny jest Ratliff. Ten to ma ubaw.

Chyba nie muszę mówić, że staliśmy jak dzieci specjalnej troski pochodzenia lasów afrykańskich i przybijaliśmy małemu piątkę aż do naszej kolejki w kasie, szczerząc się jak banda debili z psychiatryka...

Pomagamy rozstawiać sprzęt na scenie na występ w Memphis. Już chcę czuć ten koncert. Zatracić się w muzyce, zapomnieć o problemach, sprawić fanom radość, podzielić z nimi emocje.
Chris siedzi za kulisami, przyglądając się naszej robocie. Widać, że chciałaby pomóc, ale sama ledwo chodzi. Wiem, że to, co się jej stało, odbiło się na jej psychice. Dostrzegam jej wystraszone spojrzenia za każdym razem, gdy przechodzi obok niej jakiś mężczyzna. Moją rodzinę i przyjaciół traktuje na tyle przyjaźnie, na ile może. Uśmiecha się za każdym razem, gdy Ell stroi do niej durne miny lub przepycha się z Rocky'm. Oni rozśmieszyliby nawet chomika.
Gdy wszystko jest gotowe, siadam obok Chris.
- A więc jesteście sławni? - pyta szatynka, odwracając głowę w moją stronę.
- Tak jakby - odpieram.
- Długo już istnieje zespół?
Zaczynam jej tłumaczyć w skrócie naszą historię, którą zacząłem już w autobusie, opowiadam o członkach zespołu, rodzinie. Dziewczyna słucha, nieprzerwanie się we mnie wpatrując, a reszta zespołu gania się lub siedzi na Twitterze.
W końcu przychodzi czas na M&G, więc pytam, co chce robić na czas koncertu.
- A mogłabym tu zostać? - Patrzy na mnie z prośbą w oczach.
- Myślę, że tak, ale dla pewności spytam rodziców. - Kiwam głową i zaczynam szukać wzrokiem mamy.
Czuję na sobie spojrzenie dziewczyny.

 ***

So.
Yyy.. co ja tu mogę?...
A tak. Bohaterowie. Właśnie. Zmieniłam zakładkę "R5" na "Bohaterowie", więc zapraszam, jeśli jesteście ciekawi wyglądy Chris  C:.   (tzn. nie wiem, czy nie zmienię tego zdjęcia, ale to wydaje mi się być okay)
No i wiadomo - pierwsze rozdziały są muliste, wybaczcie xD Ten wydaje mi sie byc lepiej na pisany, niż poprzedni.
Wszystko już chyba napisałam na górze C:
Soo.. do następnego :D (czyli w piątek)