One Shot

Ten one shot miał się pojawić na wigilię, ale brak ochoty na pisanie wziął górę i skończyłam to pisać dopiero podczas świąt.

Honestly, nie wiem nawet, o czym on jest. Trochę miałam na niego pomysł przez mini wątek z mojego życia, chciałam napisać po prostu jakąś rzecz niezwiązaną z blogiem. Jest on dłuższy od poprzedniego. Mam jednak nadzieję, że przyjemnie się wam go będzie czytać i mój styl aż tak bardzo się nie stoczył.

Chciałabym go zadedykować głównie Martynie i Mice, które są ze mną codziennie. Dodatkowo Martynie za „Afire Love”, które męczy mnie od paru dni, nucę je ciągle, z każdym odsłucham rozkładam je na części mniejsze i stopniowo ogarniam sens. I z każdym stopniem coraz bardziej chce mi się płakać. Nawet pisząc tą notkę, słucham tej piosenki.

Raffy i Mice dziękuję za porąbane rozmowy, których – mam nadzieję – będzie jeszcze więcej, za wsparcie i wyrozumienie w chwilach mojego nieogarnięci i stanów podchodzących pod depresję. Dziękuję wam za prezenty (Mika, spokojnie, ostrzał poczty jeszcze nastąpi).

Dedykuję to również moim czytelnikom, w głównej mierze tym komentującym, którzy wiedzą, czym jest komentarz dla bloggera.

No i pewnej osobie, przez którą ten oneshot w ogóle istnieje.

Sama rzygam świętami i nie mam na nie ochoty, ale tym, którzy je obchodzą tradycyjnie i niosą z nich radość, życzę miłego czasu spędzonego wśród rodziny czy znajomych. Spełniajcie swoje marzenia, nie bądźcie mną i nie bójcie się wszystkiego. Nie bójcie się wspomnień, bo bez nich jesteśmy niczym. Życzę wam też zdrowia, bo to podstawa wszystkiego. Zarówno zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Wytrwałości i cierpliwości, bo one pomagają, nawet bardzo.

Nigdy się nie poddawajcie.

Ania.

[Nowy rozdział pojawi się w nowym roku]

***

“To nieprawda, że od miłości blisko do nienawiści. Rozdziela je mur chiński z wartownikami co pięć metrów.”

Dr House.

Kiedy musisz wyrzucić na stół pięć dolców tylko po to, żeby zobaczyć amatorski szkolny teatrzyk, i kiedy okazuje się, że musisz na to przedstawienie iść, bo to w ramach lekcji, a ty jesteś ogarniętą uczennicą i nie zwykłaś uciekać z szkoły – wtedy schodzisz do piwnicy liceum jak na ścięcie z myślą „pośpię sobie chociaż, żeby tylko głośno nie gadali”.

Życie to jednak nie bajka i nie zawsze idzie tak, jak… Co ja pieprzę. Dziewięćdziesiąt pięć procent twoich zamiarów nie wypala, a życie działa według swoich porąbanych zasad. Nie ma zasad. A nie, przepraszam. Pomyłka. Życie nawet nie działa. Ono po prostu jest. I tego nikt nie zmieni. Zawsze uważałam, że po śmierci stajemy się inną osobą, dusza przechodzi w kogoś innego. No bo co innego może się stać? Umierasz i co? Gdzie twoja świadomość? Nagle znika? Jak można nagle zniknąć? Przecież to niemożliwe. Ten świat musi jakoś chodzić, a ty to musisz widzieć i musisz w tej maszynie pracować.

Miejsca pracy w życiu są zmienne. I to nie jest na zasadzie zmiany nocnej i dziennej, czy na pół etatu. Ha. Chciałoby się. Twoje stanowisko zmienia się co sekundę. Nigdy nie wiesz, na jakim stołku wylądujesz.

Tamtego dnia mój stołek znalazł się w niewłaściwym chyba miejscu. Skutki tego debilnego ustawienia odczuwam do dziś.

Szłam na końcu klasy, pociągając nogami. Nowa szkoła, nowe twarze, nowe korytarze. I spektakl szkolnego teatru, na który miałam tak samo dużą ochotę, jak na gumowe frytki w KFC. Nie lubię teatrów. Znaczy, lubię, ale te prawdziwe. Szkolne to chała. Wtedy tak myślałam.

Mogłam nie płacić tych pięciu dolarów. Mogłam nie przychodzić do szkoły. Mogłam po prostu udawać, że mnie głowa boli, albo mam ciekawsze zajęcia niż tułanie się po szkolnej piwnicy, jak na przykład leżenie na kanapie z Jackiem Sparrowem i czekoladowym lizakiem.

W sumie zastanawiam się, czy to by coś zmieniło. Może i tak bym go spotkała tamtego dnia, ale nie w piwnicy na spektaklu, a na korytarzu, obok sali od historii na przykład.

Sala od historii to inna opowieść, może o niej wspomnę. Nie teraz.

Teraz mam zawał.

Bo tamtego dnia poszłam na spektakl.

Mogłam nie iść. Mogłam się posłuchać intuicji.

Kiedy ja w końcu zacznę słuchać tej swojej intuicji? Ona zawsze ma rację. Nawet teraz, gdy szepcze „wstawaj”.

- Dzień dobry – usłyszałam za plecami.

Moje serce zatrzymało się na chwilę, ale tylko po to, by zaraz ruszyć jak konie na wyścigach. Przełknęłam ślinę, oczy zaszły mi mgłą.

Chryste. Nie.

Opuściłam powieki. Przesłyszałam się. Tak. Po prostu za nim tęskniłam. Mówił przecież, że nie będzie tam już chodził. Że mu się nie chce w to bawić.

- O, cześć, Ross – zwróciła się do niego siedząca naprzeciwko mnie pani Campbell, założycielka i opiekunka szkolnego teatru Shady.

Miałam ochotę wyrwać jej z głowy te farbowane blond kudły i wytargać ją z piwnicy za skarpety.

Po coś się odzywała? Moja świadomość właśnie wypychała z pamięci ten niski głos.

- Dzień dobry, pani Liso – zaśmiał się chłopak, słyszałam go coraz bliżej.

Szept z boku.

Odwróciłam głowę. Bella spoglądała na mnie z głupim uśmiechem i raczej jednoznacznie, szepcząc „Ross”, jakbym nie wiedziała o jego obecności. „Ryj”, poruszyłam ustami i wyszczerzyłam się chamsko.

Nie tak miała wyglądać ta próba. Mieliśmy po prostu dogadać się co do tematu nowego spektaklu.

Nie miałam przeżywać zawałów. Nie miałam prawie tracić wzroku przez zerkanie na niego co sekundę. Nie miałam nie móc oddychać, bo przeszedł obok mnie.

Tak w ogóle, to miałam się z tego teatru wypisać.

Tak w ogóle, to on miał do niego nie wracać.

Tak w ogóle, to moje życie lubi kopać mnie w dupę.

Nie. To nie o ten dzień chodziło. W tym momencie, dostając czterdziestego zawału serca z rzędu, myślę o tamtym dniu. O tym pierwszym spektaklu, na który nie chciałam iść.

O tamtym dniu, w którym zrozumiałam, czym jest pieprzona miłość od pierwszego wejrzenia. I zrozumiałam, że książki nie zawsze są czystą fikcją.

Przesuwam się po starej, drewnianej podłodze sali od polskiego, żeby być bliżej dziewczyn. Perfidnie kuszę los, wiedząc, jak bardzo jest to głupie z mojej strony. Przecież dlatego właśnie stałam prawie pięć minut przed drzwiami szkoły, żeby nie zostać wybraną do tej pary. A teraz się tam pcham. A intuicja bije brawo. Ona wie, że czego bym nie zrobiła, stanie się, co ma się stać.

- Ale ja jestem dla niego za wysoka – protestuje Kath, chyba już po raz siódmy zresztą.

„Zmień ją, szmato!”, krzyczy intuicja. „Zamknij ryj”, mówi rozum.

Serce kołacze mi dwieście razy na minutę, mięśnie spinają się ze strachu przed tym, co niezaprzeczalne i co jest mi wiadome już od tygodnia. Ale kogo to obchodzi? Być z nim w tej pieprzonej parze. Czuć jego dłonie na ciele. Tak, chcę tego. I nie chcę. Boję się.

- Nie jesteś – wzdycha pani Campbell.

- No, ale… Ja nie chcę. Nie pasuję do tej pary. – Kath jest nieugięta. Nie lubi tego dopasowania, w ogóle nie szła im ta scena. – On mnie nie udźwignie.

Spoglądam na Rossa. Uśmiecha się tylko, zakładając ręce na piersi, i rozgląda się po pomieszczeniu. Jego mina mówi „dam radę, ale wolałbym nie”.

Pomińmy fakt, że Kath wcale nie jest gruba.

Pomińmy fakt, że kocham się w nim od ponad roku.

Łapię się na zbyt długim gapieniu, odwracam wzrok.

- No to może… Lily?

Zawał numer czterdzieści jeden. A dzięki paru słowom Hayley będzie ich jeszcze ze dwa tysiące.

Nie. Ryj, idiotko.

- Że ja? – Przełykam ślinę, patrząc na niego, choć powinnam patrzeć na panią lub Hayley.

Lily, frajerze. Przecież tego chcesz.

Uśmiecha się, spoglądając na mnie. Prześmiewczo. Nabija się ze mnie, widzę to w jego oczach.

Nie, boję się. Nie wstaję. Nie wstanę. Chcę wyjść.

Hayley. Zabiję cię. Lepiej dla ciebie, żebyś sama dzisiaj nie wracała do domu.

Podnoszę się z ziemi, a raczej podnosi mnie pieprzona intuicja. Jak za sznurki. Zabierzcie mnie stąd. Niech mnie ktoś wywiezie na Antarktydę. Księżyc. Pluton. Daleko.

Staję na miejscu Kath, nieświadomie. Po prostu w pewnym momencie orientuję się, że nie siedzę, nie idę, tylko stoję. Jakieś dwa metry od niego.

- Próbujemy? – pytam słyszalnie, ocierając dłonie w koszulkę.

Patrzy mi w oczy. Wie, co myślę. Wie od roku. I ma niezły ubaw.

A ja? Zdycham. Zabierzcie te czekoladowe tęczówki.

Spojrzenie. Wpadłam.

Uśmiech. Tonę.

Jak się uratować w morzu zakochania? Gdzie te pieprzone kapoki i debilne biało-czerwone kółka?

Spektakl trwał. Walić spektakl. Nie wiedziałam nawet, o co w nim chodzi. Ciągle patrzyłam na niego. I żałowałam przeczytanych setek romansów.

Zabierzcie te czekoladowe tęczówki. Zabierzcie te wiśniowe usta. Te potargane blond włosy. Ten opięty w czarną bokserkę tors.

Przełykam ślinę.

- No można – śmieje się tylko i staje w lekkim rozkroku, przygotowując się na mój skok.

Czuję na sobie spojrzenia grupy. Tylko część wie, że kocham się w Rossie od ponad roku. Od tamtego spojrzenia.

Nie ośmieszyć się. Wystarczy się nie ośmieszyć. A potem zejść z pola widzenia.

Głupia. Jak masz się niby ośmieszyć? Tyle razy wskakiwałaś w ramiona tacie czy wujkowi, czy nawet koledze. A Ross jest silny, parz na te…

Nie. Nie patrz.

A jak się potknę? Nie potknę. A jak go przewrócę? On jest tylko trochę wyższy ode mnie, może…

Oj, zamknij się.

Wdech, wydech, wdech. Parę kroków, lekki rozbieg, skok i jestem tam, gdzie chciałam się znaleźć od wtedy. Jestem w jego ciepłych ramionach, oplatam jego biodra nogami.

Wybuch serca za trzy, dwa, jeden…

Gdzieś w tle słyszę Jace’a. który chwali skok, mówiąc „no i tak ma to właśnie wyglądać”. Westchnięcie Belli. Chichot Hayley.

Pieprzcie się. Niech cała rzeczywistość się pieprzy. Słyszę bicie jego serca. Jego gorący oddech przy moich uchu. Jego dłonie na moich udach. Pod palcami czuję ciepłą, gładką skórę jego ramion.

Nie puszczaj, proszę. Proszę, błagam. Mogę teraz umierać.

Chcę go tutaj i teraz.

Powstrzymuję się przed muśnięciem jego szyi, gdy w końcu stwierdzam, że wyglądam jak przyssana ośmiornica i rozluźniam uścisk nóg. Zsuwam się z jego bioder i od razu odwracam bokiem. Nie patrzę mu w oczy. A może jednak spojrzę. Tylko zerknę, co mi szko…

Oj, Chryste, nie.

- Dobrze, Lily, to zostajesz w parze z Rossem… - Głos pani Campbell dociera do mnie jak zza muru.

Serce. Moje biedne serce. Moje płuca. Nerwy. Moje ja.

Zamykam oczy.

- To jeszcze raz. Pary się ustawiają, zaczynamy od skoku…

A z tą klasą od historii to było tak, że powiedział „no heeej”.

Po spektaklu zaczęłam chodzić jak naćpana. Podejrzałam, w jakiej sali ma lekcje, dzięki czemu dowiedziałam się, do której chodzi klasy. Pobłądziłam po historii teatru szkolnego, znalazłam jego nazwisko. Ross Lynch. Ross. Perfekcyjnie. Imię Boga. Gdy wypowiedziałam je na głos, poczułam się jak bohaterka „Harry’ego Pottera” szepcząca imię Voldemorta.

Chwilę zajęło mi znalezienie go na facebooku, ale zawieszenie myszki nad „Dodaj do znajomych” już dobre pół godziny. W końcu kliknęłam, raz się żyje.

W szkole unikałam go jak ognia. I jednocześnie śledziłam. Wiedziałam, gdzie ma lekcje. Ale gdy tylko go dostrzegałam, spuszczałam wzrok i przechodziłam bez słowa.

Parę dni po tym, jak zaakceptował zaproszenie na facebooku, moja myszka zawisła nad okienkiem „Zaczep”. Durna zaczepka, służąca do dziecinnych flirtów, drażniła się ze mną jak kot z zawieszoną na sznurku myszką. Tak. Nie. Tak. Co ci szkodzi?

Co mi szkodzi? Nic.

Kliknęłam.

Dzień później poszłam do wychowawczyni z usprawiedliwieniem. Wychodząc, wpadłam na niego. Nie dosłownie. Siedział na ławce przed salą. Zerknął na mnie. Uśmiechnął się przekornie.

- No heeej – powiedział niskim głosem, zawadiacko, bez wstydu, zaczerwienienia, śmiechu czy sympatii. W jego głosie nie było sympatii. Nie lubił mnie.

Wiedział, że się zakochałam. Że zakochałam się w nim.

I dobrze się bawił. Bo ja go nie mogłam mieć.

Najpiękniejsze „no hej” w moim życiu. A jednocześnie najbardziej fałszywe.

- W takim razie robimy dalej tę scenę. Zostańcie na swoich miejscach, jedziemy tak, jak to ustaliliśmy tydzień temu.

Tydzień temu, kobieto, to ja po próbie już wiedziałam, że będę tu stała. Mina Kath mi to obwieszczała. Że ona i Ross za nic nie zagrają tej sceny. A ja byłam jedyną do zmiany.

Nie ma szans, żebym zniosła taką porcję jego bliskości. Czym innym jest skok w czyjeś ramiona, a czym innym oddać się jego dłoniom.

- No już, dziewczęta, stajemy przed chłopcami – dyryguje dalej pani Campbell, przywołując klaskaniem do porządku roześmianego Jace’a.

Odwracam się tyłem do Rossa. Umrę. Jak matkę kocham. On jest zdecydowanie za blisko.

- Zaczynamy, no już, światłą gasną – mówi jeszcze kobieta, w pomieszczeniu zapada cisza.

Przymykam oczy. Po prostu daj się prowadzić. Oddaj mu się. Tego przecież chciałaś. Nic ci przecież nie zaszko…

O cholera. O w mordę. Umieram.

Jego dłoń na mojej. Ciepła. Gorąca. Dotyk raju, zaprawdę wam powia…

Jezu Chryste..

Jego oddech na moim karku, szyi, obojczyku. Oddaję się. Tak. Oddaję się scenie, nie muszę grać. Nie muszę udawać, że mi się to podoba, że jestem w nim zakochana. Jedyne, co muszę udawać, to brak stresu. A ten zjada mnie od wewnątrz.

Pieprzyć, że nie umiem być kobieca, bo całe życie zadawałam się tylko z chłopakami. Pieprzyć, że zaraz zemdleję. Jestem z nim, to mi wystarcza.

O matulu! Zabieraj tą dłoń z mojego policzka. Albo nie. Nie zabieraj.

Splecione palce. Jedna ręka, druga. Wyciągnięcie ich przed siebie. Pasują idealnie. Szkoda, że on tego nie dostrzega.

Zapomnieć. Zapamiętać.

Wdycham jego zapach, bo zapach zostaje w człowieku na zawsze. Rozkoszuję się dotykiem, bo dotyk zostaje w dłoniach człowieka.

Ross sunie opuszkami palców po moich nadgarstkach, potem po przedramionach, ramionach, bokach. Palcami bada mój brzuch, który od trzech tygodni ulepszam prostym ćwiczeniem. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo napięłam mięśnie. Ale nie umiem ich rozluźnić. Biodra, boki, ramiona. Ross zaciska lekko palce na moich barkach, wykonując ruch, jakby mnie masował. Wzdycham cicho.

Znowu ramię, przedramię, nadgarstek.. Trzęsą mi się dłonie, splata swoje palce z moimi po raz drugi. Słyszę jego oddech, czuję jego oddech, widzę jego oddech w powietrzu. Staje się coraz cięższy, jakby naprawdę zaraz zamierzał ze mną wylądować w łóżku. Moje serce odpala kolejne fajerwerki.

Umieram powoli i w rozkoszach. Cisza wokół, tylko jego wdech, jego wydech. Jego dotyk, jego muśnięcie nosem mojego policzka.

- Dobrze, teraz dziewczęta odbiegają od chłopców…

Zamknij ryj, wredna suko.

Daj mi umrzeć w jego ramionach.

Drugi  tydzień w stresie. Schudłam prawie dwa kilo. Za każdym razem, gdy myślę o tamtej próbie… Gdy czuję ten dotyk, dostaję gęsiej skórki. Gdy słyszę oddech, zamykam oczy.

Chcę zapomnieć. Czuję się głupio.

Chcę to pamiętać. Czuję się wspaniale. Czuję się zakochana.

Dwudziesty grudnia. Klamka znowu czeka na moją decyzję. Tydzień temu czekała pięć minut. Dzisiaj tylko parę sekund.

W korytarzu nie wisi jego kurtka. W sumie nie powinna, jest dopiero za dziesięć dziewiąta. I tak przyjdzie. I tak zagramy tę scenę. I tak przejdę kolejnych kilka zawałów.

Wchodząc do klasy, rozglądam się po uczniach. Niby znajome twarze, niby z każdym rozmawiam, rzadziej czy częściej, ale jak tak teraz patrzę na nich przez pryzmat ostatnich zdarzeń, zastanawiam się, co skrywają. Zastanawiam się, co robili dziś w nocy. Co przeskrobali dzisiaj rano. Nie widać po nich niczego. Tak samo po mnie nie widać, że w sobotę spełniały się po części moje marzenia.

Ludzie nie wiedzą o nas nic, tak naprawdę. Nie wiedzą, co przeżywasz, czy właśnie opłakujesz utratę bliskiego, cieszysz się z szóstki z matematyki, czy też przeżywasz zakochanie.

Siadam przy swojej ławce w ostatnim rzędzie, kładę plecak na szerokim parapecie i wlepiam wzrok w drzewa rosnące przed szkołą. Mimowolnie opieram brodę i kontynuuję brak myślenia, wyłączając się z rzeczywistości.

- Bella? – Odwracam się jeszcze do siedzącej obok mnie koleżanki.

- Nom? – uśmiecha się, przerywając na chwilę kontakt wzrokowy ze swoim chłopakiem.

- Powiesz za mnie, że jestem? – proszę, ale jest to raczej stwierdzenie niż prośba.

- Jasne.

Nie dziękuję, nigdy tego nie robię. Moim uzależnieniem jest przepraszanie, ale tylko w niewłaściwych sytuacjach, które tego nie wymagają. Potrafię jak mantrę powtarzać „Jezu, przepraszam, przepraszam, wybacz, nie chciałam…”, spuszczając przy tym głowę i zasłaniając oczy włosami.

Opieram głowę o plecak, oplatam się rękoma. Siedzący przede mną Matt zasłania mi nauczycielkę dzięki swojemu gabarytowi. Gdy tylko dotykam palcami swoich żeber, zaraz wbijam w nie paznokcie i zaciskam powieki. On ich dotykał. I będzie ich dotykał. Mrugnięcie, przed oczami błyska mi wspomnienie z próby. Nie. Nie wolno mi o tym myśleć.

Ponownie oplatam się dłońmi, drżąc przy tym lekko. Wspomnienia napływają, jedno po drugim, a ja sama wpatruję się pusto w czarną przestrzeń. Nie widzę klasy, nie słyszę szeptów. Oni gdzieś tam są, za tą denerwującą kurtyną, a ja tam muszę wrócić, bo znowu nic nie zrozumiem z tej lekcji. A matematyka ważna rzecz. Żart. Taki niezbyt śmieszny.

Próbuję się zatracić w tych przebłyskach, znowu czuję jego zapach, zakochanie uderza we mnie niczym rozpędzone autobusy. Ale nie mogę. Jest mi głupio. Za każdym razem, gdy przypominam sobie jeden fragment sceny, widzę swój błąd. Źle wyprostowałam rękę. Za szybko splotłam palce. Niepotrzebnie odwracałam głowę.

Krzyczę na siebie w myślach, na twarzy zachowuję spokój. Niczego po mnie nie widać.

- …siedemdziesiąt dwa zrobi może Lily – słyszę głos nauczycielki.

Mrugam parę razy, spoglądam w otwarty podręcznik Belli.

- Cztery siedemdziesiąt dwa? – upewniam się zachryple.

- Tak. – Kiwa głową kobieta, ale widocznie niezadowolona.

Wybacz, ale potrafię się jeszcze jako tako orientować, szmato.

Podchodzę do tablicy, zerkając na zadanie. Proste.

Biorę kredę w dłoń, przystawiam ją do tablicy i piszę na niej numer ćwiczenia.

Dłoń. Jego dłoń spleciona z moją. Jego ciepłe palce. Oddech na mojej szyi. Potargane blond włosy przy uchu.

- Coś nie tak? – pyta przesłodzenie nauczycielka.

Mrugam ponownie.

- Nie – mruczę.

Robię zadanie, ale myślami jestem i tak w swoim świecie.

Ross Lynch, dwa lata starszy ode mnie. W tym roku kończy dziewiętnaście lat, ja skończyłam siedemnaście. Przystojny blondyn, niewiele ode mnie wyższy, sama mierzę około metr siedemdziesiąt pięć. Brązowe oczy, ciemne usta. Na stopach odwieczne Converse’y, zawsze nosi dopasowane dżinsy i bluzy lub koszule. Zawsze wygląda perfekcyjnie. Tak po prostu.

Nie lubi mnie.

Wie, że jestem w nim zadurzona. Spokojnie, Ross. Mi ta scenka wystarczy.

Co ja pieprzę. Chcę go. Teraz. Tutaj.

- Zaraz wracam – mówię szybko i wychodzę z klasy.

Powietrza. Wody.

Docieram do zlewu na końcu korytarza i myję ręce w chłodnej wodzie, zamykając przy tym oczy.

Za gorąco. Za dużo. Zdecydowanie. Ta scenka nie jest dla mnie udawaniem zakochanej. Ona jest dla mnie udawaniem osoby, która wcale nie jest zakochana, a jedynie to zakochanie i miłość gra, bo taka jej rola. A to jest ciężkie. Okropnie.

Jego usta były tak blisko. Parę milimetrów. Spojrzenie w jego błyszczące się w świetle kolorowych lamp oczy, lekko z ukosa, bo stałam tyłem do niego. Jego wredny uśmiech, moje zawahanie. Jego oddech na moich wargach, moje speszenie. Odwróciłam głowę.

Opieram się plecami o ścianę za rogiem. Na zmianę zaciskam i rozluźniam dłonie na warstwowej spódnicy.

Nie myśl o tym. Wróć tam, zagraj tą scenę jeszcze z piętnaście razy. Co to dla ciebie? Nie, żebyś była wybitną aktorką, ale przecież po to zapisałaś się do szkolnego teatru.

Ale nie miało go w nim być. Już nie. Miał studiować.

Dźwięk, szurnięcie i nagle widzę przed sobą białą koszulkę Rossa. Ni stąd, ni zowąd zjawia się przede mną z zawadiackim uśmieszkiem pod tytułem „Trzymaj się ode mnie z daleka”. Zdążam jedynie spojrzeć w jego czekoladowe oczy, na rozpływanie się w nich nie starcza mi czasu.

Pocałunek.

Krótki. Namiętny. Słodki. Gorzki.

I już go nie ma. Obdarzywszy mnie chamskim spojrzeniem znika tak szybko, jak się pojawił.

Usta nadal mam rozchylone w wyrazie zdziwienia.

Łzy ciekną mi już same.

Co to miało być?

Ja wiem, co to miało być. Zabawa.

Ręce mi zamarzają, ale wytrwale stukam palcami w dotykowy ekran telefonu, pisząc kolejny depresyjny komentarz dzisiejszych wydarzeń, których i tak nikt nie przeczyta. Przetrwałam próbę do końca. Wystarczyło nie patrzeć mu w oczy.

- Trochę więcej luzu – parsknął po kolejnej próbie zagrania sceny.

Wybacz, Ross, ale to ty spieprzyłeś ten luz.

I znowu. Wybacz. Przebacz. Przepraszam. Nie mam za co przepraszać.

Dlaczego ja zawszę muszę się zakochać w niewłaściwej osobie? To aż niemożliwe, jak bardzo życie mnie nie lubi. Żeby to chociaż były krótkie miłostki, parę westchnień. Ale nie, bo po co. Ponad rok wypatrywania jednej osoby w tłumie to przecież normalka.

- Zjeżdżaj, Cameron! – słyszę chamski śmiech.

Zawsze po nazwisku. Jeśli w ogóle już Ross musi się do mnie odzywać, to po nazwisku.

- Spierdalaj – mruczę pod nosem, ale w duchu krzyczę „zatrzymaj się, wytłumacz, wyjaśnij!”.

Przesuwam się krok w lewo, dając blondynowi możliwość wyjechania rowerem na pasy.

Klakson. Krzyk. Trzask. Kolejny krzyk. Tej drugi już mój.

Nie obchodzi mnie to, że mnie nie lubi. Po prostu chcę go zobaczyć. Zapewnienia lekarza i nauczycielki, że wszystko z nim dobrze, wcale a wcale mnie nie uspokajają.

Zaciskam dłoń w pięść nad klamką. To ona tworzy barierę, którą boję się przejść. Nie ma czego się bać. On śpi, tak powiedziała pielęgniarka.

Przyszłaś tu, więc teraz dokończ to, co zaczęłaś.

Wdech. Wydech. Otwieram drzwi. Dochodzący zza nich wcześniej dźwięk maszyn teraz staje się głośniejszy, każde piknięcie jest igłą w moim sercu.

Ross leży sam w dwuosobowej sali. Ułożony na plecach, z rękoma przy ciele. Wygląda jak na filmach. Klamka zaskakuje, zapanowuje cisza.

Po paru minutach siadam w końcu na krześle przy jego łóżku. Moje serce wykonuje skomplikowany układ choreograficzny z mnóstwem salt i obrotów, dłonie trzęsą mi się jak narkomance, ale wciąż się w niego wpatruję.

Siniaki na lewym policzku, pęknięta warga, przecięta brew. Oczy ma zamknięte, twarz napiętą w lekkim niepokoju, a włosy w kompletnym nieładzie. Śpi.

Z wahaniem poprawiam mu grzywkę, odgarniając ją do tyłu. Uśmiecham się i pochylam nad jego ciałem.

- Gdybyś tylko wiedział – szepczę. – Gdybyś tylko wiedział. Dlaczego ja tak bardzo się boję? – mruczę dalej, niby do siebie, ale w duchu chcę, żeby to usłyszał. Nie usłyszy. Powiem jeszcze parę zdań, wyjdę stąd i tyle go zobaczę. – Ty mnie nie lubisz. Nawet nie wiem, dlaczego. Przecież nic ci nie zrobiłam. Ross. Rossy. Dlaczego?

Milknę.

Próbuję się uśmiechnąć, ale zamiast tego z moich oczu ciekną niechciane łzy.

- I’d like to say I gave it a try… - nucę szeptem, opierając się łokciami o łóżko Rossa. Pochylam głowę nad jego ramieniem, oddechem otulam jego odkryte ramię. – I’d like to blade it all on a life. Maybe I just wasn’t  right?... – Przełykam ślinę. – Dlaczego, Ross? Dlaczego tak bardzo mnie nie lubisz? – Muskam ustami ciepłą skórę chłopaka.

Wszyscy śpią. Wszyscy smacznie śnią.

Osuwam się z łóżka na ziemię, opieram się o nie plecami. Pies, który dotąd spokojnie spał na kołdrze przy moich nogach, teraz mlaska cicho.

- Co, mały? – szepczę, odwracając głowę. – Śpij.

Axel jedna zeskakuje na dywanik i kuli się przy moim biodrze, po czym zaczyna cicho pochrapywać. Wredna, mała istota rasy shih-tzu, na co dzień ostatni skurwiel i cham, ale gdy tylko widzi lub czuje, że jest mi źle, zaraz jest przy mnie. Tak jak teraz, nawet w środku nocy.

Po co ja tam poszłam? A gdyby wtedy nie spał? Pewnie nawet bym się nie odważyła postawić kroku, od razu wybiegłabym z sali.

Zastanawiam się, ile trwa zakochanie. Słyszałam kiedyś, że stan zauroczenia trwa parę miesięcy, a potem – mówiąc po naszemu – mamy przerąbane. Nie ma wyjścia. Chyba.

Kolejny raz próbuję oddać się wspomnieniom, ale przechodzi przeze mnie poczucie wstydu i odsuwam je jak najdalej, drżąc. Wsuwam palce  w miękkie włosy Axela i zaczynam go głaskać. Drugą ręką sięgam po telefon, odblokowuję klawiaturę i z ledwością włączam Messengera. Szukam naszej starej rozmowy o matematyce, która brzmiała trochę tak, jakbym mu się kłaniała i lizała stopy. Klikam w zdjęcie, dymek czatu wskakuje mi na ekran. „Ross Lynch, teraz”.

Wpatruję się chwilę w jego nazwisko, w jego zdjęcie.

Po policzkach spływają mi łzy. Jedyna rzecz, której się teraz oddam, będzie płacz.

Życzenia, kolędy, śmiechy, westchnienia. Idę przez szpitalny korytarz jak cień, jakby święta mnie nie dotyczyły. Po co tu jestem? Chcę mu życzyć wesołych świąt, choć sama nie lubię tej całej komercyjnej otoczki wokół Wigilii i Bożego Narodzenia. I nie obchodzi mnie, że pewnie będzie spał. Po prostu chcę, mam taką ochotę i potrzebę.

Muszę wyglądać strasznie źle, bo ludzie spoglądają na mnie z troską. Odwzajemniam tylko ich spojrzenia, nie jestem w stanie się uśmiechać.

W końcu docieram do jego sali. Chwila wahania, zawieszam dłoń nad klamką, przymykam oczy. Nie dam rady.

Opieram się plecami o ścianę przy drzwiach. Parę wdechów na uspokojenie rozpędzonego serca.

To tylko życzenia, Lily. On i tak śpi.

Nagle słyszę szczęk klamki, z pomieszczenia wychodzi niska kobieta. Od razu spogląda na mnie wyraźnie ucieszona. Niedużo czasu zabiera mi zorientowanie się, że to jego matka. Mają takie same oczy.

- Ty do Rossa? - pyta z uśmiechem. Z jej głosu bije serdeczność i radość, jaką rzadko spotyka się w dzisiejszym świecie.

- Ja... Tak. - Kiwam głową. Uświadamiam sobie pewną rzecz. - Śpi?

- Obudził się niedawno. Jesteś jego przyjaciółką? - zgaduje, z jej twarzy nadal nie schodzi grymas miłości. Zupełnie jakby kochała wszystko i wszystkich, czy to obcy, czy rodzina, czy zwierzę.

- Koleżanką z teatru. Lillian Cameron - dodaję. - Lub po prostu Lily. - Oj, zamknij się. Od razu życiorys opowiedz.

- Śmiało, wchodź, dziecko drogie. - Kobieta odsuwa się od zamkniętych drzwi.

- Dziękuję, ja jeszcze tylko do łazienki skoczę - uśmiecham się niemrawo.

- Nie ma sprawy, Lily. Wesołych świąt - mówi jeszcze i odchodzi wzdłuż korytarza.

Ponownie opadam plecami na ścianę, nawet nie wiem, kiedy się od niej odsunęłam.

- Przepraszam, otworzyłby mi pan drzwi? - proszę przechodzącego obok lekarza.

Mężczyzna spogląda na moje dłonie, w których trzymam dwa kubki gorącego kakao z baru, i bez słowa naciska klamkę. Dziękuję mu skinieniem głowy i z duszą na ramieniu wchodzę do sali.

Ross półleży na plecach, górną część łóżka ma uniesioną pod wygodnym kątem. W dłoniach trzyma książkę, jest w niej wyraźnie zatracony.

Uśmiecham się mimowolnie pod nosem. Drzwi za mną trzaskają, gdy lekarz postanawia w końcu je zamknąć, tym samym przyprawiając mnie o lekki zawał, a u Rossa powodując śmiech.

Chłopak powoli podnosi głowę znad lektury.

- Mamo, mówiłem ci, że dam sobie ra... O. Hej. - Mina mu rzednie, gdy jego spojrzenie ląduje na mnie. - Co ty... tutaj robisz? – Unosi brwi do góry, rana na jednej z nich zatchnęła.

Przełykam ślinę. No właśnie. Co ja tutaj robię?

Nagle zdaję sobie sprawę z tego, jak głupia jestem i co ja właśnie wyprawiam. Miałam tylko wejść, powiedzieć "wesołych" i wyjść. Tymczasem jak wariatka biegłam parę pięter po kakao, a potem wspinałam się z nim po schodach. A to tylko po to, żeby... Po nic. Co mi to da? Pokocha mnie nagle?

Nieważne, jak bardzo kogoś kochasz - nigdy nie możesz sprawić, by ten ktoś zakochał się w tobie.

- Przyniosłam kakao? - odpowiadam w końcu, wlepiając wzrok w unoszącą się znad kubków parę.

Cisza.

Zamykam oczy. Podejdź do niego, no. Po coś tachała te pieprzone kakao? Jak już kupiłaś i przyniosłaś, to teraz chociaż daj mu jego porcję.

Serce bije mi sto razy szybciej i przyspiesza jeszcze bardziej z każdym krokiem, gdy zbliżam się do blondyna. Stawiam kubki na szafce przy jego łóżku i siadam na krześle. Splatam palce na kolanach, głos więźnie mi w gardle.

Milczenie między nami jest nieznośne, jakbyśmy obydwoje chcieli coś powiedzieć, ale nie mamy odwagi lub nie chcemy.

Spoglądam na książkę, teraz leżącą pod dłońmi chłopaka. "Lucas".

- Nawet nie wiesz, jak ciężko jest przebywać w jednym pomieszczeniu z osobą, która cię nawet nie lubi, a w której jest się zakochanym - szepczę, trochę w nadziei, że jednak mnie nie usłyszy. - A co dopiero z tym kimś grać.

Powiedziałam to. Jak? Sama nie wiem, ale odejmuje mi mowę.

- Lily. Lily, spójrz na mnie - przez jego głos przebija się uśmiech.

Po raz pierwszy zwraca się do mnie po imieniu. W jego ustach brzmi ono dziwnie. Jakby nie było moje.

- Co? - mruczę, zerkając w jego czekoladowe oczy. - Mam już iść?

- Przestaniesz na chwilę gadać? - śmieje się lekko. - Lily, to nie jest tak  że cię nie lubię. Nie mam za co cię nie lubić. Nawet nie chciałem cię poznawać.

- Co? - głupieję.

Oczywiście, że nie chciał. Kto by chciał?

- Lily, ja nie jestem odpowiednim kandydatem na twojego znajomego. - Wyraz twarzy Rossa zmienia się, widać, że dobiera słowa. - Gdy na ciebie patrzę, widzę delikatną dziewczynę, która boi się świata. Nie odzywasz się prawie w ogóle, bo nie chcesz nikogo urazić, choć często widać w twoich oczach rządzę mordu. Za każdym razem, gdy odgrywaliśmy scenę, przepraszałaś mnie i to zupełnie bez potrzeby. Wskakiwałaś na mnie prawidłowo, po czym szeptałaś słowa przeprosin do ucha. Niechcący szturchnęłaś mnie w ramię, ponownie prosiłaś o wybaczenie - śmieje się lekko, ale jest to smutny śmiech. - Uciekasz wzrokiem, boisz się spojrzeć komuś w oczy. Masz własne zdanie, ale nie chcesz usłyszeć odpowiedzi, bo siedzi w tobie strach, że jesteś gorsza. Ale nie jesteś porcelanową lalką - jego głos staje się poważniejszy, odrobinę donośniejszy. - Jako jedyna z dziewczyn wnosiłaś stoły do klasy, nie uciekasz od roboty czy pomocy. Widać, że jesteś silna, tylko brakuje ci jeszcze tej siły mentalnej. Spójrz na siebie. Na swoje dłonie, na te palce, które splatasz z moimi podczas scenki. Co widzisz? Nie mów, że nic. Nie mów, że widzisz nieudacznika. Bo to nieprawda. Jesteś wspaniałą, śliczną dziewczyną, która niepotrzebnie się boi, Lily. I ja nie chcę cię zniszczyć.

Milknie, a ja nadal tkwię z lekko otwartymi ustami i wzrokiem utkwionym w dłoniach.

Skąd on tyle o mnie wie?

Zaciskam palce, przed oczami błyska mi przeszłość. Jego palce, moje palce. Wyrzucam ją od razu z pola widzenia, zaciskam powieki.

- Widzisz? - odzywa się Ross. - Znowu to robisz. Ciągle się boisz. Czego, Lily? Wspomnień? Wspomnienia to wspaniała rzecz. Ciągle na nie narzekamy, a ty ciągle się ich wyzbywasz, bronisz się przed nimi. Ale bez nich bylibyśmy puści, bezwartościowi. Nie bój się. Daj rękę.

- Co...? - Otwieram oczy i szybko na niego spoglądam, jednak nie zdążam zareagować. Jego dłoń już spoczywa na mojej. Przestaję nią stukać o kolano, przechodzi mnie ciepło.

Ross splata nasze palce.

- No juz, przestań się bać - mruczy spokojnie. Nadal na niego nie patrzę. - Zamknij oczy. Oddaj się wspomnieniu. Nawet, jeśli było ono nieprzyjemne. Każde wspomnienie nas czegoś uczy, nie wolno nam ich żałować.

Jego głos przechodzi w melodyjny szept. Nie zwracam już uwagi na to, że jestem w szpitalu. Ani na to, że Ross mnie nie lubi, a ja jestem w nim zakochana po uszy.

Wspomnienie z próby teatru mną zawłada, znowu czuję dłonie chłopaka na ciele, jego oddech przy uchu, zapach. Tym razem nie uciekam.

Nie wiem, ile tak trwam, ale w końcu unoszę powieki i mrugam parę razy. Śnieg za oknem razi mnie po oczach, chociaż mam do niego parę metrów.

Dłoń Rossa nie spoczywa już na mojej. Patrzę na niego, jego spojrzenie utkwione jest we mnie.

- Widzisz? Nie ma się czego bać - uśmiecha się. - I dlatego nie chcę cię niszczyć.

- Ale o czym ty mówisz? - odzywam się w końcu. - Dlaczego miałbyś mnie niszczyć?

- Nie jestem taki jak ty. Popełniam błędy, spotykam się z kumplami na piwo, flirtuję z każdą idiotką. I robię inne durne rzeczy, których wolałabyś nie widzieć. - Zaciska usta. - Zaznajamianie się ze mną nie jest dobrym pomysłem, Lily. I dlatego wolę, żebyś pamiętała tylko to, co widzisz i możesz dostać w tym teatrze. Te dobre rzeczy. I dlatego też cię w pewnym sensie odtrącałem. Zbywałem twoje rozmowy, olewałem, zadzwoniłem nawet pijany. Żebyś zapomniała.

- Nie jesteś zły, czy cokolwiek tam sobie ubzdurałeś. - Kręcę głową. - Może jestem ostatnią ciotą społeczną, ale znam się na ludziach. Nie jesteś zły. Gdybyś był, odpuściłabym sobie.

Nie wierzę, że to mówię. Że w ogóle się odzywam.

Napotykam jego spojrzenie. Nie jest takie, do jakiego przywykłam. Nie ma w nim ironii, chamstwa czy pobłażliwości. Ross patrzy na mnie spokojnie, jakby czekał na mój osąd.

- To nie tak, że cię nie lubię. Ja po prostu nie chciałem cię znać - powtarza. - Nie myślałem o tobie każdej nocy, jak to jest w książkach. Nie pisałem rozpaczliwych wierszy. Nie wypatrywałem cię wszędzie. Ale za każdym razem, gdy widziałem cię na szkolnym korytarzu, a ty od razu uciekałaś, myślałem sobie "Jezu, jaka ona przestraszona". Nie chciałem wychodzić na chama, ale nie chciałem też, żebyś się zawiodła na znajomości ze mną. Najgorszy był moment, gdy zdałem sobie sprawę, że ty nie uciekasz, bo się boisz ot tak, tylko dlatego, że jesteś zakochana. Zabolało, bo nie miałem zamiaru odtrącać twoich uczuć. Miałaś zapomnieć.

- Nie udało ci się - mruczę, wciąż patrząc mu w oczy. - Ja cię nadal kocham, choć jest to strasznie głupie.

- Miłość sama w sobie nie jest głupia. - Ross kręci głową. - Ona tylko sprawia, że robisz głupie rzeczy. Nie czuję do ciebie niechęci, ale też nie jesteś moją nawet koleżanką.

Po moim ciele rozchodzi się fala ciepła, taka dziwna. Ale jest to spokój. Po prostu ogarnia mnie wyciszenie. Żadnych nadinterpretacji. Żadnych głupich myśli. Żadnych domysłów. Żadnego błądzenia.

Jest po prostu. Dzieje się po prostu. Po co komu ten cały teatrzyk z zakochaniem?

- Więc może czas rozpocząć jakąś normalną znajomość? - Sięgam po kubki z parującym jeszcze kakao, podaję jeden z nich zaskoczonemu chłopakowi. - Nie chcę, żebyś myślał, że mnie zniszczysz. Dam sobie radę. Sama, płacząc nawet, ale dam sobie radę.

- Nigdy nie mam zamiaru krzywdzić ludzi, a tym bardziej tych, którym na mnie zależy.

- Pozwól mi zadecydować o tym, kto mnie będzie ranił, i przestań mnie chronić. - Otaczam kubek dłońmi, Ross robi to samo ze swoim. - Ross, nie wymagam od ciebie ślubu. Ja bym chciała w końcu potrafić na ciebie spojrzeć i nie musieć spuszczać wzroku, bo mi wstyd zagadać.

- Przepraszam, Lily. Za moje odpychające zachowanie. I za tamten pocałunek - dodaje wyraźnie zmieszany. - On miał cię zniechęcić.

- Pij, bo wystygnie - rzucam tylko i unoszę kubek do ust. - Wesołych świąt, tak w ogóle - śmieję się i wysuwam rękę do przodu.

Rozlega się brzdęk ceramiki, a już po chwili obydwoje zanurzamy nosy w kakao.

Zerkam na Rossa. Uśmiecha się znad naczynia i puszcza mi oczko.

Po paru łykach spogląda na mnie ponownie, gdy akurat piję, i zaczyna cicho nucić.

- I’m thinking ‘bout how people fall in love in mysterious ways...*

*Ed Sheeran – “Thinking Out Loud”

*Mini bonus od Raffy. Gratulacje dla tych, którzy to przeczytają.*

Dostałam zaszczyt przeczytać tego one shota przed premierą, wstawić go i jeszcze otrzymać dedykację. I w sumie, to nawet nie wiem, czemu to teraz piszę. Może chciałam się pochwalić? Tak, na pewno chciałam się pochwalić.

Wstawiłam fajnego gifa, nie?

Wesołych, ludzie.

Kocham cię, Lovely. Czymaj się tam, wredna szmato.