Rozdział 9. "It'd be so easy just to run, it'd be so easy to just give up"

 [TYTUŁ]

Dedykacja dla Darii. Myślę, że ją zrozumiesz.

#Ross

Nie wytrzymam.
Zrywam z siebie kołdrę i przysiadam na brzegu łóżka. Od ponad godziny coś nie pozwala mi zasnąć.
Może to fakt, że mama wybrała Ella a nie mnie do zaprowadzenia Chris do lekarza? Nie, na pewno nie to. Przede wszystkim to nie randka, tylko krótkie, niezobowiązujące wyjście. A nawet jeśli randka, to co?
No właśnie, Ross. To co?
Przeczesuję włosy palcami i podnoszę się gwałtownie. W półmroku odnajduję wzrokiem koszulę i dresy wiszące na krześle.
Powoli zaczynam rozumieć, że coś ze mną nie tak. Dlaczego rozpłakałem się  na koncercie? Dlaczego dostrzegam każde ukradkowe spojrzenie, którym Riker obdarza Christine?
Wciągam spodnie na bokserki do spania i szybko zapinam guziki od koszuli. Otwieram cicho szufladę komody i wyciągam z niej skarpetki. Podskakując raz na jednej, raz na drugiej nodze, docieram do drzwi i uchylam je powoli.
Na korytarzu pusto i ciemno. Jedyne światło wpada przez okno na końcu hallu, pochodzące z latarni ulicznej. Na palcach przemierzam drogę do schodów i pokonuję je bezszelestnie. Ma się tę wprawę z dzieciństwa - ile to razy cichaczem podbieraliśmy słodycze lub wymykaliśmy się na nocne wycieczki, bo mieliśmy fazy po horrorach?
W końcu staję na panelach parteru i ruszam w kierunku wyjścia. Po drodze zerkam w lustro wiszące na ścianie. Za bardzo przypominam siebie, jak na nocny wypad do rodzinnego miasta. Sięgam na półkę, która służy Rydel jako ostatnia deska ratunku, i zgarniam z niej czarną kredkę do oczu. Na nalepce jest napisane "Eyeliner-Marker", ale dla mnie to bez różnicy.
Po minucie podziwiam swoje dzieło - nie tak źle jak na pierwszy raz. Wyglądam trochę jak upiór z  tymi potarganymi włosami, bladą twarzą i czarnymi kreskami wokół oczu.
Zadowolony z efektu okręcam się w stronę wyjścia, rzucając marker z powrotem na półkę.
- Shor?
Cholera.
Odwracam głowę, zatrzymując się wpół kroku.
- Chris, czemu nie śpisz? - szepczę.
Twarz dziewczyny wykrzywiona jest w smutku. Dostawia drugą stopę na przedostatni schodek i zakłada ręce na piersi.
- Ty się już nie zmienisz. - Jej przeszywający wzrok wywołuje u mnie lekkie dreszcze.

Znowu to samo. Nowe hobby, czy co?

Ale za każdym razem te słowa bolą mnie coraz bardziej.

- Zmienię, tylko... Ja tak bardzo... - jąkam się, próbując nie być za głośno. - Chris... Wróć do pokoju Rydel, okay?
- Nie zmienisz się.
Widzę, jak zaczyna jej drgać dolna warga, jak szklany błysk pojawia się w jej źrenicach.
- Nie, nie... - Podchodzę do Christine. - Nie płacz, proszę....
Obejmuję ją delikatnie w obawie przed rozkruszeniem jej delikatnego, chudego ciała. A ona zaczyna cicho szlochać.
- Mała, ciii.... - Zwiększam lekko siłę uścisku, a Mathers opiera brodę na moim ramieniu. Jej skrzyżowane na piersi ręce nie ułatwiają sprawy, ale kogo to teraz obchodzi? Po prostu chcę ją jakoś pocieszyć, tak jak ona pocieszyła mnie. - Zmienię się, obiecuję. Jakoś. A teraz idź spać, jest po północy.
Szatynka odsuwa się, pociągając nosem.
Jej zapłakane spojrzenie działa jak pas ściągający - wszystkie wnętrzności kurczą mi się do rozmiarów kostki Rubika.
Nie panując nad tym, co robię, głaszczę dziewczynę po włosach i wymuszam pocieszający uśmiech.
Chris patrzy na mnie jeszcze przez chwilę, po czym odwraca się i bezszelestnie pokonuje stopnie na górę.
Zostaję sam.
Nie chcę być sam.
Oto i odpowiedź na pytanie dotyczące mojego wybuchu podczas koncertu: najzwyczajniej w świecie brakuje mi miłości. Tej drugiej osoby.
A jeśli czegoś brakuje, należy tę lukę jakoś zapełnić.
Okręcam się na pięcie i przechodzę do przedpokoju. Zgarniam czapkę z rodzaju beanie z półki i jak najciszej wymykam się z domu.

Jedną ręką zakluczając drzwi od toalety w nowym klubie nocnym, drugą jednocześnie obejmuję szczupłą blondynkę w pasie. Gdy zamek zaskakuje, robię parę kroków i unoszę dziewczynę, sadzając ją na umywalce. Jej chude palce rozpinają szybko kolejne guziki mojej koszuli, a moje szukają zapięcia stanika pod kusą bluzeczką. Czuję ugryzienie w wargę, co jeszcze bardziej mnie pobudza. W końcu znajduję zaczepki i rozrywam je pospiesznie. Blondynka pomaga mi w ściągnięciu jej górnej części ubioru i zaraz wraca do namiętnego pocałunku, wbijając paznokcie w skórę na moich żebrach. Jęczę cicho, bardziej z potrzeby wyżycia się niż podniecenia. Dziewczyna nie należy do najładniejszych, ale jest tu przejazdem, więc jutro opuści LA i tyle ją widzieli. Poza tym - nie wie, kim jestem. Albo mnie nie poznała.
Nieważne.

W tym momencie nie obchodzi mnie jej uroda.
Staram się skupić na knykciach blondynki, wędrujących po wypukleniu przy moim rozporku, naciskając na nie lekko, i swoich dłoniach, pieszczących niedelikatnie jej wrażliwe punkty. Niedelikatnie, bo nie ma tutaj miejsca na uczucia. To coś jakby niepisany kontrakt, umowa między ludźmi takimi, jak my, czyli na jednorazowe przygody.
Pospiesznie poprawiam czapkę na głowie, gdy dziewczyna próbuje mi ją ściągnąć, i podciągam jej króciutką spódniczkę.
Kolejne ukąszenie i moja świadomość odpływa.
Gdy kilka sekund później gwałtownie w nią wchodzę, nie widzę już wymalowanej blondynki.
Widzę zapłakaną twarz Chris.
Wbrew emocjom nie przestaję jednak poruszać się coraz szybciej w ciele swojej towarzyszki.


#Riker

Dziś wtorek, więc na mnie przypada obowiązek mycia naczyń. Sprzątam pozostałości ze śniadania ze stołu jadalnianego (czyli tego ustawionego w salonie) i zanoszę je na blat obok zlewu w kuchni. Mama już zaczyna wyciągać składniki na obiad, krzątając się po szafkach.
- Co dziś jemy? - pytam, podciągając rękawy bluzki od piżamy.
- Myślałam nad codron bleu, co ty na to? - Mama wyciąga z szuflady gąbkę, której właśnie szukam, i podaje mi ją z uśmiechem.
- Dzięki. - Odkręcam ciepłą wodę i biorę się za robotę. - Dobry pomysł, pomóc ci?
- Rydel już się oferowała, nie pamiętasz? - śmieje się Stormie, zamykając szafkę z przyprawami.
- Ach, tak... - mruczę.
Faktycznie, Del już zaproponowała pomoc przy obiedzie, ale oczywiście rozkojarzony Riker nie orientuje się przestrzennie. Wszystko przez Chris. Właściwie to przez mamę. I Ratliffa. W każdym razie chodzi o to, że Mathers wybrała się do lekarza z Ellem. Nie żebym był zły, ale moja wyobraźnia podsuwa mi co gorsze obrazy, wywołując śmieszne dla mnie poczucie zazdrości. Dlaczego śmieszne? No a dlaczego miałbym być zazdrosny o Christine?

Ostatnimi czasy wszystko jest śmieszne, zauważyliście?
- Riker, czy ty się dobrze czujesz? - Mama zerka na mnie z troską, stając obok mnie z założonymi na piersi rękoma.
- Ja? Oczywiście. - Kiwam głową, szorując patelnię po jajecznicy. Tak to jest, jak Rocky robi śniadanie.
- Nie wyglądasz. - Podejrzliwe spojrzenie rodzicielki przeszywa mnie na wskroś.
Matki mają to do siebie, że jeżeli ich kontakt z dzieckiem jest dobry, to dziecko to tak naprawdę niczego przed nią nie ukryje. To się nazywa matczyny instynkt, choć osobiście uważam, że kobietom podczas porodu wszczepia się jakieś radary albo przechodzą szybką lekcję prowadzoną przez CSI.
- Oj, mamo - burczę, starając się zeskrobać resztki kiełbasy z zewnętrznej strony dna owej patelni. Nawet nie wnikam, jak ta kiełbasa się tam znalazła. - Czuję się świetnie. Jak można się tak nie czuć, gdy jest się w domu? Być w trasie to niesamowite uczucie, ale w domu zawsze najlepiej, dobrze o tym wiesz.
- No ja to wiem. - Mama opiera się ramieniem o lodówkę. - Ale mi nie chodzi o trasę.
- Chodzi ci o Chris. - Bardziej stwierdzam niż pytam.
- Zgadłeś.
- Tu nie ma o czym gadać - wzdycham i spłukuję pianę, gdy w końcu udaje mi się doprowadzić diabelskie naczynie do ładu.
- A ja myślę, że jest - śmieje się Stormie, po czym wyciąga z chłodziarki mięso i rzuca je na blat wyspy, gdzie już leży przygotowana deska. - Nie sądzisz, że twoje nastawienie w stosunku do niej się zmienia?
- Moje nastawienie? Nie, skądże znowu - mówię, czując jak do policzków powoli napływa mi znane ciepło. Dlaczego muszę się rumienić, gdy kłamię? I dlaczego taki nawyk mam tylko wtedy, gdy okłamuję mamę?
- Oj, synku, daj spokój. Przecież widzę. - Rodzicielka poprawia mi włosy, zakładając moją grzywkę za ucho i klepie mnie lekko po policzku zewnętrzną stroną palców. - Podoba ci się, prawda?
- Tak. Nie. Nie wiem... - Chryste Panie, czy ja właśnie użyłem typowej gadki Austina Moona? Ross, ratuj.
- Może i ty nie wiesz, ale ja tak. Zakochujesz się, Riker. - Zadowolona z siebie mama głaszcze mnie po ramieniu, a ja wypłukuję ostatni kubek i odstawiam go na suszarkę.
Zakochuję się? Nie myślałem o tym w ten sposób. Moje zachowanie zmienia się, to wiem, ale raczej patrzyłem na te zmiany od innej strony. Widzę, że coraz bardziej zależy mi na dobrym samopoczuciu Chris, na tym, by jej poważniejsze rany w ostatniej już fazie gojenia były opatrzone, na tym, żeby fani jej nie staranowali. Ale zależy mi też na jej uśmiechu. Na jej spojrzeniu. Na tym, by mnie nie przyłapała na ukradkowym śledzeniu każdego jej ruchu. Na tym, by nikt nie sprawiał jej przykrości.
- Zakochuję się - szepczę mimowolnie, opierając się tyłem o szafkę, i wycieram dłonie w ręcznik.
- No, wreszcie to przyznałeś - śmieje się mama i wyciąga nóż z szuflady. - Zanim przyjdzie Rydel, muszę ci wspomnieć o małym 'ale'.
- Tak? - Odkłam ręcznik z powrotem na wieszak i poprawiam spodenki w biodrach.
Bluzka z długim rękawem i krótkie spodenki. Brawo, Riker, pobiłeś konkurencję Top Model. I komika w "Mam Talent".

- Ross - mówi tylko Stormie i zakłada mi znowu za ucho pasmo grzywki, które bezczelnie śmiało się stamtąd wymsknąć.
- Co 'Ross'? - Nie rozumiem.
Ale czy na pewno nie rozumiem?
- Daj spokój, przecież ty też widzisz zmianę w jego zachowaniu.
Widzę, owszem, ale niewielką. Nadal wygina się nieskładnie na scenie, nadal niemal płacze przy "One Last Dance", nadal kocha swoich fanów, nadal strzela sentencjami do Twitterze, nadal gania się z nami po przebieralni, nadal wychodzi na te swoje wycieczki. Ale to nie coś w jego zachowaniu się zmieniło, ale w spojrzeniu. Stało się jakby... spokojniejsze. Nawet weselsze.
-  Tak jakby. - Kiwam głową, krótko kwitując dziesiątki myśli, które kotłują się w mojej głowie.
- Pamiętaj synku, tylko żadnych wojen między wami - upomina mnie mama. - Macie przecież ten swój kodeks. Nawet spisany na kartce.
Nagle słyszę tupot stóp i zza framugi wyskakuje Ross.
- Riker! Idziesz z nami grać? - pyta z uśmiechem na ustach.
Czasem zastanawiam się, dlaczego fani nie mogą pojąć jego zmiennego zachowania. Przecież to jest proste - każdy z nas przechodzi okres dojrzewania, jedni wcześniej, drudzy późnej. Faktem jest, że później przechodzą go chłopcy, wieczne dzieci. Kolejnym faktem natomiast jest to, iż każdy z tych chłopców przechodzi tą fazę inaczej. Jedni zamykają się w sobie, inni stają się niesamowicie otwarci, a jeszcze innym miesza się w głowie i zaczynają na przykład ćpać. Rossowi udało się 'wylosować' jedną z gorszych wersji, czyli zagubienie. W jednej chwili się uśmiecha, w drugiej płacze, jak baba w ciąży. Prosta zasada, ale złożony proces psychologiczny. Dużo by gadać.
- A w co lub co gracie? - pytam, patrząc na mamę, która jak gdyby nigdy nic bierze się za wycieranie naczyń.
- Rocky ogarnął parę nowych dźwięków do "I Want You Bad" - mówi brat, wskazując kciukiem gdzieś za siebie, skąd rozchodzi się ciche 'bum', co oznacza tyle, że Rocky'emu nie udało się zeskoczyć z połowy schodów. Znowu.
- Żyjesz? - woła Stormie, powstrzymując się od śmiechu. Już się przyzwyczailiśmy do wyczynów Rocky'ego, tym bardziej do jego dziwnej niezniszczalności.
- Tak. - Brat staje w drzwiach obok blondyna, poprawiając zamaszyście włosy.
- Okay, idę z wami. - Kiwam głową z uśmiechem i ruszam w stronę wyjścia, całując mamę w policzek na odchodnym.
- Jestem! - Rydel wślizguje się na skarpetkach do kuchni i hamuje przy wyspie. - Zwarta i gotowa.
- Jakby co, wiecie gdzie nas szukać - rzucam jeszcze i wychodzę za braćmi.
Zerkam na Rossa, który prowadzi tą wycieczkę. Żadnych wojen między braćmi nie będzie, mamo, obiecuję.


#Ratliff

Ręce Chris tulą mnie lekko wokół szyi, a nogi ma założone na moich biodrach. Stawiam kroki miękko, żeby przypadkiem nie spadła z tą swoją wagą piórkową.
Jest ósma rano (herezja w czystej postaci) - dobrze znane mi ulice witają mnie ciepło, a słońce zapowiada gorący dzień. Dopiero odebrałem dziewczynę z domu Lynchów, na odchodne zostając obdarzonym spojrzeniem oddelegowującego ją Rikera, w którym dostrzegłem lekką nutę zazdrości. Ta nutka właśnie naprowadziła mnie na kolejny szczebel drabiny pod uroczym tytułem "Stan Emocjonalny Rikera Lyncha" - czyżby nasz kapitan się zakochiwał?
Ta myśl wydaje mi się być stosunkowo absurdalna. W końcu nie znamy Mathers tak długo.
- O czym myślisz? - Chris przerywa mi zaspane rozważania.
- O twojej wadze godnej dżdżownicy na diecie kapuścianej - odpieram, starając się zdmuchnąć wredne pasmo grzywki z oczu.
Dziewczyna, zauważywszy moje nieudolne próby, odgarnia mi włosy palcami.
- Dzięki. - Uśmiecham się. - Słuchaj, mam pytanie...
- Wolę czekoladę mleczną od gorzkiej - przerywa mi z chichotem. Ładnie się śmieje.
- Nie. - Rozbawiony kręcę głową. - Chodzi o tour... Znaczy, bo ty mieszkasz gdzieś tu w LA. Zamierzasz wrócić do domu?
To dziwne, ale nie chcę, żeby wracała. Chris opiera brodę na moim  ramieniu i wzdycha cicho.
 - Nie chcę tam wracać - mruczy. - A muszę?
- No właśnie Stormie powiedziała, że możesz zostać, jeśli taki będzie twój wybór - odpowiadam od razu, schodząc z chodnika. Hałas uliczny robi się coraz głośniejszy, zaraz dojdziemy do skrzyżowania, tym samym opuszczając osiedle domków.
- W takim razie zostanę.
Z uśmiechem na ustach staję na światłach, które właśnie zmieniły się na czerwone, i poprawiam chwyt na udach dziewczyny.
- Ell...
Zdziwiony nagłą nutą strachu w głosie Mathers odwracam głowę i spoglądam na jej twarz. Wzrok ma utkwiony gdzieś w przestrzeni przed sobą, więc podążam za nim. Nie widzę nic szczególnego, ot, ludzie stojący po drugiej stronie ulicy. No, chyba, że dziwnym można by było nazwać pana w czarnych getrach, które zresztą  nie pasują mu do zielonego golfu...
- Co jest? - pytam lekko zdezorientowany.
- Moja ciocia - mówi cicho Chris, wtulając twarz w moją szyję.

***

Tadaaa. 

I ZNOWU, KURDE, WRZUCAM PRZED CZASEM.

CO JEST NIE TAK Z MYM MÓZGIEM? :')

Jestem na siebie zła, no ale cóż...

Daria, wiem, ja nie umiem pisać takich scenek :'3

Okay. W piątek wrzucam oneshota o Rossie, potem we wtorek rozdział 10. Rozdział 11 w trakcie pisania.

Nic dodać, nic ująć. Brak pomysłu na notkę :')

ACH! A nie, to nie tu... C:

W razie pytań, na które z braku laku w mózgu nie odpowiedziałam w notce, zapraszam na aska ↑ .

"Oczywiście, że mam facebooka, ale szpiegowskiego. I to nie tylko na uczniów, ale na przykład obczajam moich byłych, patrzę z satysfakcją na ich grube, brzydkie żony... Co? A co, wy nie lubicie, gdy osobie, której nie lubicie, źle się powodzi? Bo ja tak."

~Pani Wychowawczyni