Rozdział 24. "I just don't care if it's real, that won't change how it feels"

[TYTUŁ]

#Ratliff

- Uwaga, droga dla mnie!
Balansuję między kolejnymi osobami, kierując się do otwartych drzwi pralki. W końcu docieram do nich i wrzucam chyboczącą sie górę ciuchów do bębna.
- Jak to się włącza? - burczy stojący przy maszynie obok Rocky. - Byłem już w dziesiątkach pralni i w każdej były inne pralki. Gdzie tu sens, gdzie logika?
- A jak zawsze je włączałeś? - mruczę,  dociskając drzwiczki. No dalej, kochana, dasz radę.
- Wciskałem przypadkowe guziki.
- No i masz odpowiedź.
Naciskam coś, co wygląda mi na przycisk uruchamiający pralkę, i odwracam się do niej tyłem.
Kocham wizyty w pralniach. To tutaj odbywają się najlepsze bitwy na bieliznę. Co z tego, że za dwa dni będziemy w domu w LA. Pralnia to atrakcja turystyczna.
- Jak tam, kotku? Uporałeś się? - Znikąd pojawia się przede mną Rydel i zaciska palce na przodzie mojej koszulki.
- Oczywiście, śmiesz wątpić w moją wszechmocność? - Muskam nosem jej policzek, czując przebiegające po moim ciele dreszcze.
- Jakże bym mogła - szepcze i całuje mnie delikatnie.
Obejmuję dziewczyne w pasie i przyciągam ja do siebie, oddając pocałunek coraz głębiej. Przymykam oczy, już nie jestem w Henderson. Teraz wędruję ścieżkami edenu.
- O. Mój. Boże. Ellington Ratliff? Rydel?! - piskliwy głos wyrywa mnie z raju, niechętnie odsuwam się od Del i spoglądam w stronę źródła dźwięku.
Obok nas stoi na oko czternastoletnia brunetka, zakrywa usta dłonią i patrzy na nas z szeroko otwartymi oczyma.
- No hej. - Uśmiecham się.
- To wy jestescie razem? Serio? - Mam wrażenie, że młoda zaraz zejdzie na zawał.
- Tak - śmieje się Del, obejmujac mnie mocniej w pasie.
- Mogę sobie z wami zrobić zdjęcie? - Brunetka wyciaga szybko telefon z kieszeni i rozgląda się wokoło. - A gdzie resz... Rocky!
- Witam. - Szatyn prześlizguje się obok jakiejś starszej pani i przystaje przy mnie. - Dzień dobry...?
- Diana - mówi szybko dziewczyna.
Fani są tacy zabawni, gdy wyglądają jak spłoszone kurczęta.
- No hej, Diana.
- Mogę sobie zrobić z wami zdjęcia? - ponawia pytanie Diana, odblokowując klawiaturę w białym Samsungu.
- Oczywiście, że tak. Czekaj, zawołam Rikera.
W tym momencie Diana chyba dostaje zawału. Przynajmniej na to wygląda. Przypomina trochę Pikatchu wyrzuconego z pokeballa.
Więc ją przytulam, żeby mi mała nie zeszła.
Ratliff Dobre Serce. To też chcę na nagrobku.

#Riker

Opieram się o pralkę, w której wirują ciuchy moje i Rossa, przyglądając się Ellowi. Chłopak gania po pralni z fanką na baranach i udając samolot. Przed chwilą skończyliśmy podpisywać jej koszulkę i zrobiliśmy sobie krótką sesję fotograficzną, zostając przy tym obdarzonym zagubionymi spojrzeniami ludzi wokół.
- Ma podejście do dzieci, huh? - rzucam, gdy Del przystaje obok mnie i otwiera usta.
- Prawda. - Siostra kiwa głową i spogląda na mnie z lekkim uśmiechem. - Jak się czujesz?
- Pod jakim względem? - Doskonale wiem, pod jakim.
- Poz względem głupoty Rossa.
- A. To w sumie nie najgorzej. - Wzruszam ramionami.
Nieprawda.
To znaczy, nie wiem, co czuję. Z jednej strony chciałbym wziąć Chris na ręce i nie dopuszczać do niej nikogo, a w szczególności Rossa, a z drugiej wiem, że tak nie można. Ona nie jest moja i nigdy nie będzie. Chyba czas się z tym pogodzic.
- Zależy ci na niej, co?
- Bardzo - odpowiadam, nim zdążę się zastanowić. - Rydel... Jak to jest?
- Co jest? - Del opiera głowę o moje ramię i chwyta moją dłoń, zaciskając na niej lekko palce.
- Miłość powinna uskrzydlać. Tymczasem moje skrzydła są związywane łańcuchami, cokolwiek bym nie robił - mruczę, starając się otworzyć przed siostrą serce. Jest mi o wiele łatwiej z tą bliskością, wiem, że to nie wyjdzie poza nas.
- Bo ty źle do tego podchodzisz, Rik. Jak te skrzydła mają sie rozwinać, skoro ciągle trzymasz je złożone? Sam je sobie zakuwasz w kajdanki.
Zaciskam usta. Dlaczego ona ma zawsze rację w sprawach sercowych? Nawet parę lat temu, gdy miałem problem z dziewczyną, szedłem do Rydel po rady. Do młodszej o trzy lata siostry.
Dlatego, Riker, że ona jest kobietą po lekturze setek romansideł, a ty dwudziestotrzylatkiem bojącym się podejść do dziewczyny, na której ci zależy.
Życie nie ma sensu.
Surfowanie na wyższych falach? Luz. Skok na bungee? Nie ma sprawy. Skok ze spadochronem? Spoko.
Wyznanie miłości? Chyba was traktor wychował.
Znowu zaczynam sledzic wzrokiem biegających po pralni Ella, Rocky'ego i Dianę, próbując wyrzucić z głowy irytujące myśli, odejsć od tematu na chwilę, ale na marne.
- Jak to było z tobą i Ellem? - Brawo, Riker. Odbiegłeś od tematu tak daleko, jak Sparrow od rumu.
- Po prostu. - Blondynka wzrusza ramionami, zaczynając stukać opuszkami palców w moją dloń.
- Ty i "po prostu"? Nie znam cię - śmieję się, szturchając lekko siostrę łokciem. - Nie ma w slowniku takiego zestawienia jak "Rydel Lynch" i "po prostu". Gadaj, coś zrobiła.
- Pocałowałam go. Po prostu - prycha cicho.
- Dobra. Zaskoczyłaś mnie. I nie waż się mówić tego, co myślisz w tym momencie.

- To znaczy? - Rydel spogląda na mnie niewinnie niczym Ratliff po opróżnieniu talerza.

- Że powinienem... No wiesz.

- No co?

- No wiesz. Nie udawaj.

- No co? Powiedz to, no dalej.

- Del.

- Nikt nie każe ci jej całować.

- Nie?

- Nie.

- Mówisz? Więc twierdzisz, że nie to właśnie chciałaś mi poradzić?

- Nie.

- Spoko. Pocałuję ją.

- Serio?

- Nie.

- I tak to zrobisz.

#Ross

- Ross! Możesz mi pomóc? - Głos mamy wyrywa mnie z zamyślenia.

Odkładam delikatnie gitarę na kanapę i podnoszę się. Idąc do kuchni, zerkam w wiszące na drzwiach lustro.

To niesamowite, jak dobrze wyglądam na zewnątrz, podczas gdy w środku mnie panuje pobojowisko, jak nie wojna.

Wchodzę do części kuchennej, modląc się, żeby j e j tam nie było.

Szczeście jednak postanawia sobie dzisiaj ze mnie zakpić, wylegując się na kalifornijskich plażach. Chris siedzi przy stole, mieszając widelcem w garnku, całkowicie pochłonięta swoim zajeciem. Włosy ma związane w warkocza, na jej ustach gości lekki usmiech.

- Słucham, mamo? - Przełykam ślinę, starając się nie patrzeć na dziewczynę.

Ponownie ogarnia mnie tęsknota za jej dotykiem, zapachem, za  nią. Choć jest na wyciągnięcie ręki, wiem, że nie mogę jej dotknąć.

- Co "słucham"? - śmieje się mama. - Obiecałeś pomóc przy cieście.

- Tak, tak. Rzeczywiście. - Kiwam głową. - To co mam robić?

- Chris miesza galaretkę, a ty pokrój brzoskwinie. - Rodzicielka kładzie na stół deskę, nóż i dwie puszki. - Biszkopt się już piecze, a ja idę zobaczyć, co u ojca - wzdycha, ściągając fartuszek z pasa. - Znowu dzwonili z Disney'a.

Zanim zdążę otworzyć usta, mama przewraca oczami w stronę Chris ze znaczącym uśmiechem. Zaciskam wargi i kręcę delikatnie głową.

Nie, mamo, to nie jest najlepszy pomysł.

Ale matka już wymija mnie w przejściu i tyle ją widzę. Odmawiam krótkie modły do Anioła Stróża, po czym powoli siadam naprzeciwko Chris.

Otwieram puszkę z owocami, starając się panować nad trzęsącymi się dłońmi.

- Spokojnie - mruczy Christine.

- Auu... - syczę, wkładając opuszek palca do buzi. Pieprzone puszki. - Wystaszyaś mie - burczę niewyraźnie.

Chris podnosi głowę i spogląda mi w oczy.

O, cholera. Boże, dziecino, nie patrz tak na mnie. Mamo, wróć.

- Jak głowa? - pyta dziewczyna, przestając mieszać galaretkę.

- Hym? - Wyciągam palec z buzi.

- No wiesz, kac morderca. - Christine przekrzywia głowę, kąciki jej ust opadają.

Uśmiechnij się, mała.

- Lepiej - przyznaję. Po sekundach milczenia zaczynam zbierać w sobie odwagę. Nie mogę się bać. - Chris ja...

I gdy głos zawiesza mi się na słowie "przepraszam", coś do mnie dociera.

Odwaga to nie brak strachu. Odwaga jest wtedy, gdy wiesz, że istnieją rzeczy ważniejsze niż strach.

Tylko co jest dla mnie najważniejsze?

- Przepraszam - szepczę w końcu. Zdawszy sobie sprawę, jak słabo to zabrzmiało, wracam spojrzeniem do dużych oczu Christine i odchrząkuję. - Przepraszam. Jest mi tak cholernie wstyd. Najchętniej zapadłbym się pod piach i schował w jądrze Ziemii.

Utrzymuję z nią kontakt wzrokowy, nie przejmując się ani pieczeniem w palcu, ani kłuciem w sercu. Istnieją rzeczy ważniejsze, niż strach.

Po chwili Chris otwiera usta, ale zaraz zamyka je z wahaniem i kiwa głową.

- Ja wiem, że jestem u was tylko parę dni - mówi cicho, nie przestając na mnie patrzeć. - I wiem, że pewnie będą to nasze jedyne wspólne dni. Zdążyłam się jednak do was jakoś przywiązać i nie chcę, żebyśmy żegnali się czy spoglądali na siebie skłóceni, z ciążącym sumieniem. Zdaję sobie sprawę z działania alkoholu. Nie obwiniam cię. Nia całkowicie. - Chris wyciąga rękę i delikatnie zaciska palce na moich. Przechodzą przeze mnie fale ciepła.

- Nie powinnaś mi wybaczać. - Cofam dłoń, po czym pospiesznie zaczynam wyciągać brzoskwinie na deskę. - Takich rzeczy się nie wybacza.

- Możesz sobie o mnie myśleć, co chcesz. Że jestem napaloną fanką próbującą was uwieść, że jestem dziwką, której podobało się to, jak przyciskałeś mnie do ściany. - Głos Chris staje się ochrypły. - Ale ja po prostu mam serce i potrafię wybaczyć. Nie jestem złym człowiekiem, nie chcę nim być. I ty też nim nie jesteś, Shor.

Nie przerywam krojenia owoców.

Kiwam głową.

Zgarniam brzoskwinie na jedną kupkę, odkładam nóż, podnoszę się od stołu.

- Nadal czuję się jak skurwysyn - zwracam się do dziewczyny, ale ze wzrokiem wlepionym w palce. - Tego się nie wybacza. Ja nigdy sobie tego nie wybaczę. Zawiodłem. Przepraszam.

Upewniwszy się, że wykonałem to, o co prosiła mnie mama, staję na równe nogi. Jestem już przy przejściu do salonu, gdy słyszę szept Chris.

- Shor?

Przymykam oczy. Nie patrz, Ross.

- Tak?

- Czy ty wtedy... - milknie, bierze głębszy oddech. W kuchni znowu rozlega się odgłos tarcia widelcem po dnie garnka. - To, co tam mówiłeś... Co chciałeś powiedzieć. Czy to... Czy to była, jest prawda?

Odwracam lekko głowę, na tyle, by kątem oka móc dostrzec zagubioną minę Christine. Otwieram usta, ale głos więźnie mi w gardle.

Tak, chcę powiedzieć. Tak.

Ale nawet, gdy nie pozwala ci na to serce, trzeba się pogodzić z chorą rzeczywistością - żeby dalej żyć. 

Powoli, wbrew sercu, kręcę głową. I wychodzę.

Żeby dalej żyć. Jak żyć?

Istnieją rzeczy ważniejsze, niż strach.

Choćby jej uśmiech. I nie wiem,czy jestem w stanie go u niej wywołać. Ja sam tracę tą umiejętność.

Szarpnięcie. Struna drży lekko, dźwięk rozchodzi się po całym moim ciele.

Muzyka zawsze mi pomagała. Mam nadzieję, ze pomoże i tym razem.

- Never meant to break your heart, sometimes things just fall apart...

- Ross, dobrze się czujesz?

Uchylam powieki i spogladam w górę. Mama patrzy na mnie zatroskana, stojąc już przy wejściu do kuchni.

- Tak. - Kiwam głową.

Nie.

- Pokroiłeś te brzoskwinie?

- Tak, mamo.

Matka przygląda mi się jeszcze przez chwilę, po czym znika w przedziale kuchennym i mówi coś wesoło do siedzącej tam Chris.

Przymykam oczy. Nie chcę myśleć.

- So wait up, wait up, give me one more chance. Just one song, then I'll move on. Give me one-e mo-oree...

Kładę dłoń na strunach. Ross, ćśś. Spokojnie. Wszystko się ułoży, zobaczysz.

Nie płacz.

- I just need one last dance with you, oo-oohh...

Kłam, Pinokio, kłam...

***

Długo mnie nie było z rozdziałem (nawet nie bardzo pamiętam, o co cho w tym R24 (y) ), ale porównując się do niek... Raff, zostaw te siekiery. Porównując się do niektó... Niepi, ty też. Porównując się do niektórych, to i tak krótko. Co prawda nie wiem, kiedy się pojawi R25, jestem aktualnie na finiszu pisania R26. (Przyznać się, kto mi zaje**ł te skróty?)

A jeszcze jest czoug. Jak wrażenia po prologu? Spełnił wasze nieokreślone oczekiwania? Do siódmego stycznia jeszcze trochę, R1 gotowy do odpalenia po godzinie 15.

Um. Nie wypowiadałam sie chyba jeszcze o video do "Smile". Jest cudowne. Piękne, świetne, niesamowite. I przede wszystkim jest o z e s p o l e, a nie o Rossie Lynchu. Tak, to mnie też bardzo urzeka.

Od kilkunastu/kilkudziesięciu dni wchodzę w depresję, nie jest ze mną najlepiej, o czym wiedzą Raff, Mika i parę jeszcze osob, ale staram się trzymać rzeczywistości. Muszę. Trzeba przetrwać. Jutro będzie ważny dzień, ja to czuję. Albo wszystko wyjaśni i wtedy spieprzy lub naprawi moją rzeczywistość, albo pozostawi mnie w niepewności. Sama już nie wiem, co wolę.

Na koniec zapraszam na czouga, jeśli tam jeszcze nie byliście, i na bloga z dialogówkami®, jeśli chcecie poczytać luźne (Niepi, sza c:) i krótkie story o Raurze/Auslly.

http://r5-backstage.blogspot.com

http://r5-backstage-dialogs.blogspot.com

Tym samym zachęcam do zapoznania się z zakładkami czouga, o które aktualnie dba Raff, gdyż Ania z komputera nie korzysta :') "About us" i "Bohaterowie" są warte polecenia C: Right, Niepi? *macha*

No i do obserwowania, of course. W dialogówkach tez jest taka możliwość, ale o nowych dialogówkach będziemy informować inaczej.
Dziękujemy z Raff za tyle wyświetleń i komentarze. To bardzo motywuje i wywołuje mega zaciesz C:

Do następnego, ludziska.

Aha, jeszcze jedno. Bloggerzy, co z wami? Gdzie znikacie?